Psychosociaal

God is een Almachtige Energie. Energie is IETS dat aanwezig is dat impact heeft. Energie is IETS dat de macht bezit tot verandering te prikkelen. Hoe je het wendt of keert wie of wat God ook is of niet is, Hij bezit de macht tot prikkelen en tot veranderen. God en het Goddelijke afwijzen of toelaten beïnvloedt daarmee het individuele (wijze van) ‘Zijn’.  God bezit de macht je te prikkelen het oude los te laten en het nieuwe te omarmen. Het oude loslaten vereist moed. Het doorbreken van oude gewoonten vereist daadkracht.

Het herkaderen van denkpatronen vereist de moed je angsten toe te grijnzen. Het individu dat overvallen is geworden door God kent die moed , bezit die daadkracht en lacht zijn angsten toe. Het individu dat overvallen is door God is verlicht en bevrijdt. Het door God overvallen individu bezit zichzelf. Het door God overvallen individu beschikt over zichzelf.

Je kan jezelf de vraag stellen: “Wie of wat is dan die Energie die je plotseling en uit het niets optilt, op de benen zet en de kracht tot bevrijding schenkt?” Is die Energie Iets dat buiten jezelf ligt of is de Energie een macht die altijd in jezelf gezeten heeft, maar zich in het duister ophield? ”

‘Waarmee of met WAT ben je dan zo plots overvallen?” Of ben je gewoon door jezelf overvallen geworden. Een overval die aan jou plotseling een gevoel van Almacht schonk. Een gevoel van Goddelijkheid schonk.

Zou dat gevoel de manifestatie kunnen zijn van een hogere dimensie van Bewustzijn? Is dat gevoel gelijk aan getranscendeerd zijn?”  Is God ervaren niets anders dan verandering van bewustzijn. Een verandering die weer de manifestatie is van het verkrijgen van inzichten en een toename van wijsheid omdat je plotseling de antwoorden van al je vragen in de schoot geworpen hebt gekregen? Is Dat verschijnsel dan God die je toegelaten hebt of heb je jezelf uit de spelonken van je Zijn getrokken?

Is die overval met het ‘Goddelijke gevoel’ mogelijk de bevestiging van de vervolmaking van een innerlijke reis? Een reis die je langs de randen van je innerlijke feminiene en masculiene energieën leidde. Een reis die tot begrip, onvoorwaardelijke aanvaarding en vertrouwen en daarmee vervloeiing van die energieën leidde. Waarmee je een Eenheid werd voorbij schijnbaar tegengestelden. Is het deze innerlijke reis die aan elk menselijk individu haar of zijn Waarachtigheid schenkt? Is het dit Waarachtige individu dat zichzelf bezit? Is het dit Waarachtige individu dat, als manifestatie van haar of zijn  zelfbeschikking, het vrije individu is?

Zou het dan zo kunnen zijn dat de op uiterlijkheden gerichte ego trip reis, een reis is die het individu uit zijn lichaam naar buiten toe trekt? Is het deze naar buiten toe gerichte reis die het individu aandacht laat schenken aan het vinden van externe ‘waarheden’? Is het deze naar buiten toe reis die tot splijting en dissociatie leidt? Is dat een splijting van ziel en het ego en haar beredenerende verstand?

Een splijting die begrip, onvoorwaardelijke aanvaarding en vertrouwen en daarmee Eenheid in de weg staat. Zou het dan zo kunnen zijn dat het ‘gespleten’ individu zich mogelijk als een ‘leugen’ of als een ‘illusie’  ervaart? Zou dit ‘gespleten’  individu dan mogelijk chronisch blijven jagen op bezit van geld, status, uiterlijkheden en op macht als controle middel ? Zou het dan ook zo kunnen zijn dat het ‘gespleten’ individu dat alles gebruikt als schild of als camouflage om haar of zijn gebrek aan Eenheid en kwetsbaarheid te verhullen?

Is het dan mogelijk zo dat dit ‘gespleten’ individu het ( in zichzelf) gevangen individu is? Zou het misschien zo kunnen zijn dat dit ‘gespleten’ individu zich, vanwege haar of zijn ‘ophangingen’ aan bezit en uiterlijkheden, verstikt voelt?  Zou het dan ook zo kunnen zijn dat het vanwege die verstikking ‘angstig’ is voor de dood?  Zou het zo kunnen zijn dat de vertikt gespletene enorme haast heeft in het leven en chronisch jaagt op ‘ademruimte’ . Zou het zo kunnen zijn dat de verstikt gespletene vermoedt dat zij of hij die ademruimte vindt in macht, controle en bezit van uiterlijkheden?  Leeft de wereld daarom in een narcistisch psychopathische toestand van ‘Zijn’? 

God openbaart zich in het individu als visioen, als droombeeld, als AHA-Erlebnis, als intuïtie, als instinct, als de energie van de seksualiteit, als het licht van de sensualiteit als een ‘Weten zonder te weten’. God draagt informatie van zichzelf en daarmee van het Al over. God toelaten schenkt Eenheid. Innerlijke vrede, verdraagzaamheid, eerbied, liefde, vrijheid, overgave en oerkracht zijn daarvan de manifestaties. Waarmee ik God toelaten gelijk stel aan jezelf toelaten jezelf te zijn.

Jezelf Zijn is het leven naar jouw ‘Waarheid’. Jezelf Zijn is het leven in Waarachting van je ziel. Wat overeenkomt met bevrijdt zijn. God afwijzen is gelijk in afwijzing van jezelf leven. God afwijzen geeft ruimte voor de duivel. De duivel is het vermogen splijting te creëren.

God afwijzen schenkt elk individu innerlijke splijting, waarvan onrustige gejaagdheid (anxiety), innerlijke angsten voor oordeel, gevoelens van ontoereikendheid, van zelf minachting en onbewuste predatie angsten de verschijnselen zijn. Het maakt het individu bevattelijk voor onderwerping, voor afhankelijkheid en schenkt gevoelens niet te mogen ‘Zijn’ wat het ergens voelt dat het individu is. De duivel schenkt de gevangenschap van het ‘marionet-‘Zijn’.

Niet alleen het gevoel naar de pijpen van anderen te moeten dansen of opgehangen te zijn aan een systeem dat het individu chronisch opjaagt te zijn als het systeem en in gedragsrollen duwt waarvan het (onbewust) walgt, maar juist ook het verinnerlijkte gevoel onmachtig te zijn tot het afwijzen van ouderlijke dictaten en overtuigingen, tot het afwijzen van het systeem, onmachtig te zijn tot het afwijzen van het duivelse, onmachtig te zijn het vermogen te bezitten zichzelf te redden en zelfverantwoordelijkheid te dragen voor het leven dat hij of zij leidt.

Het ‘gespleten’ individu is feitelijk de marionet van de eigen onmacht innerlijke Eenheid te creëren. Die onmacht is de manifestatie van de angst niet te ‘Zijn’ als ieder ander als het niet is als ieder ander. Het onmachtige individu is niet zichzelf en zal chronisch jagend zijn op de identiteit van zichzelf. Een zelf dat het individu niet vinden zal als het niet door heeft dat het chronisch de door de samenleving gepresenteerde pseudo identiteiten najaagt.

Deze onmacht wortelt in het onvermogen weerbarstig op te ( durven) staan tegen de wetten, de dictaten, de conventies, de overtuigingen en de tradities aangedragen door de ouders.  De moed virtueel de banden met de ouders door te knippen, schenkt het volwassen individu authenticiteit, schenkt autonomie, schenkt autoriteit. Het zijn de manifestaties van het vermogen autodidact te zijn. Het schenkt haar of hem het vermogen haar of zijn leven zelfstandig richting, vorm, kleur en inhoud te geven.

Het onmachtig individu zal almacht verwerven als het in staat is innerlijke op te staan tegen zijn angsten ‘zichzelf’ te (mogen) ‘Zijn’ en de bevattelijkheid af te werpen voor oordeel en de schuldgevoelens niet te ‘Zijn’ als het systeem of als ieder ander. Dat moment komt als een openbaring als het individu in begrip, onvoorwaardelijke aanvaarding en vertrouwen zichzelf accepteert.

Waarmee het individu God als Verschijnsel van innerlijke vrede, rust, stilte, geluk en genot heeft toegelaten. Als manifestatie van Eenheid schenkt God toelaten het individu een ‘orgastisch ‘Zijn’, met vrijgave van zichzelf aan zichzelf en de wereld als gevolg.

‘Orgastisch ‘Zijn’ is een toestand van hoog energetische spirituele geladenheid in vreugde en liefde ‘Zijn’. God van de religie is niet mijn God. Mijn God is de manifestatie van het gevoel een  ‘orgastisch spiritueel liefdevol oerkrachtig wezen’ te zijn.

Energie is ‘iets dat aanwezig is’ dat de macht tot veranderen bezit. Energie is ‘iets’ dat impact heeft. Energie is ‘iets’ dat gevoelig is en gevoelig maakt voor informatie. Omdat door lading verschillen ( trillingsfrequenties) de wederzijdse beïnvloedingen immer tot een ( tegen) reactie leiden is energie gelijk bewustzijn. Energie weet echter niet dat het bestaat. Energie heeft geen zelfbesef, ondanks haar aanwezig zijn. Energie is een onbewust bewustzijn. Energie is een onbewustheid dat bewustzijn schenkt aan het Al, dat leven is.

God beschouw ik gelijk aan de elektromagnetische energie aanwezig in het universum. God is een alom aanwezige alomvattende Oneindigheid. God is energie, materie en licht. ( E=MC2) God is daarmee Intellect en Ziel van het Al.  God als fenomeen van licht is ‘iets stoffelijks’ en tegelijk ‘iets onstoffelijks’. God is in dit geval een ‘Energetische Oneindigheid’. Waarmee God een ‘Tijdloosheid’ is.   

Het ontstaan van God kan echter ook het gevolg zijn van waanbeelden in de angstige of naar zingeving zoekende geesten van Homo Sapiens Sapiens. Om greep te krijgen op het ongrijpbare. Om het onverklaarbare te kunnen verklaren. Om zo lotsbestemming te kunnen verbeelden of om zingeving aan het leven te kunnen geven. 

In het energie-materie-licht geval is God gelijk aan de energie van de kwantum plasma velden van het Heelal. Het wordt verondersteld dat dit onbegrensde oneindige energieveld de macht tot creatie heeft. ‘Alles dat Zijnde is’ in het universum zijn daarvan, inclusief alles dat leeft en (schijnbaar) niet leeft op aarde, hoogstwaarschijnlijk de nazaten.

Dan is ‘Alles dat Zijnde is’ geschapen naar het evenbeeld van God. Waarmee God zijn almacht toont. God is dan een ‘alomvattende Bezielde’ die ziel en daarmee leven in oneindigheid schenkt.  

Ik wil dit iets nuanceren. Wellicht is het correct te concluderen dat ‘Alles dat Zijnde is’ in het universum, inclusief alles dat leeft en ( schijnbaar) niet leeft op aarde, niet een nazaat, maar in werkelijkheid God zèlve is.  

Dan is ‘Alles dat Zijnde is’, inclusief Homo Sapiens Sapiens, een goddelijke fenomenaliteit, dat vanwege de onbegrensde transcendentie mogelijkheden, onbegrensde adaptatievermogens bezit. In het nazaat geval is ‘Alles dat Zijnde is’ op aarde en het universum een aftreksel van God. Een aftreksel dat niet geheel onbevlekt God zijn kan. In het nazaat geval kunnen de nazaten ‘bevlekte nazaten’ zijn. En daarmee ‘duivels’  

In het God zèlve geval is ‘Alles dat Zijnde is’ op aarde en het universum de Onbevlekte Ziel van God. Waarmee ze God zelf zijn. ‘Alles dat Zijnde is’ op aarde en het universum bezit dan automatisch Godskrachten en almacht. Almacht opgevat als ‘alles machtig te (kunnen) zijn’. En ‘godskracht’ opgevat als het gevoel een tijdloos wezen te zijn dat zichzelf al prikkelend in ‘oneindigheid’ handhaaft. God is Ziel, God is leven. God geeft leven en daarmee zichzelf door.

God schenkt levenskracht aan ‘Alles dat Zijnde is’ om zichzelf voort te kunnen planten in alle varianten van zijn almacht. Als de voortplantingen onbevlekte nazaten schenkt, is leven oneindig. Waarmee leven, bezieling en God dezelfde fenomenen zijn van elektromagnetische tijdloosheid. Ze zijn daarmee dezelfde verschijnselen van licht. 

God is in alle andere gevallen, dat wil zeggen dat wat zich als God in de geesten van Homo Sapiens Sapiens presenteert, een hallucinatie. God is dan gelijk een Fata Morgana. God is dan gelijk aan iets dat niet bestaat, maar zich als werkelijkheid presenteert. God is dan Placebo. God is dan een vluchtige gedachte, die laat geloven. God schenkt zo een fundament voor houvast, zingeving en bestemming.  

Zelfbewustzijn bouwt voort op dat wat er gezien en ervaren wordt. Zelfbewustzijn is een innovatie en niet een creatie. Zo was en is het ook met God, althans dat alles is mijn aanname. 

God was ooit ‘iets dat ergens in de lege nietsheid van het Heelal aanwezig leek te zijn’, maar daarvan zelf geen besef had. Tot hij aan energie won, zijn bewustzijn uitbreidde en door een prikkel, door de impact van tegengestelde kracht, tot zelfbesef kwam. Een kracht die niet het goddelijke, maar het tegenovergestelde was. De impact van die kracht prikkelde God om als een Goddelijke Entiteit te ontwaken uit zijn eigen zwarte lege ‘nietsheid’. Waarmee ik het wezenlijke van God zie als het duivelse. Het was de duivelse kern die God liet ontwaken. Het was de duisternis dat licht opwekte. Het was het kwade dat het goede tot leven bracht. 

Het is gelijk hoe in een vrouw haar manlijkheid en hoe in een man zijn vrouwelijkheid tot expressie komt. Waarmee in dat individu symmetrie en daarmee Eenheid ontstaat. En vanwege de aanwezigheid van tegengestelde machten aan het individu almacht schenkt. 

Het is mijn visioen dat God in zijn kern een ‘Kwaadaardigheid’ is. Die tot het besef van zijn bloeddorstige duivelse kant kwam. En daarvan in afschuw afstand nam, maar wel liet bestaan. Waarmee er ruimte voor liefde en licht ontstond. Hetgeen Eenheid schonk. 

Het is alsof je het wezenlijke van ‘Alles dat Zijnde is’, inclusief Homo Sapiens Sapiens, beschrijft. Ook ‘Alles dat Zijnde is’ is in zijn kern kwaadaardig. Een kwaadaardigheid noodzakelijk om gevaar te kunnen afweren. Dat geldt ook voor Homo. Maar Homo bezit zelfbesef waarmee Homo zijn kwaadaardigheid, net zoals God dat kan, beter controleren kan. Homo kan zijn instinctmatig opgeroepen kwaadaardigheid in de wacht zetten om ruimte te scheppen voor liefde en licht. Waarmee God niets anders is dan een metafoor voor Homo Sapiens Sapiens en (het) leven.

Een metafoor van leven dat als elektromagnetische kwantum energiefluctuaties van nature aanwezig is. Elektromagnetische kwantum energiefluctuaties presenteren zich in licht. Licht dat hoogstwaarschijnlijk een oneindigheid aan trillingsfrequenties kent. Dat licht geeft grond aan het intellect in het Heelal met het vermogen ‘beelden’ te vormen. Licht is de naturelle taal van het Heelal. De onbegrensde oneindigheid aan lichtfrequentietrillingen schenken onbegrensd oneindige structuurvormen. En daarmee aan een oneindigheid aan soort varianten. Ze wortelen in de onbegrensde oneindigheid van hallucinerend  vermogen van het Al.

De structuur van DNA is één van de expressies licht. DNA en licht zijn dezelfde fenomenologische constructen van elektromagnetisme. Waarmee DNA aan elk organisme een zelfbeeld schenkt.  

Het meest wezenlijke van het Universum en daarmee van de natuur is beeldvorming. Beeldvorming is de manifestatie van bewustzijn. Bewustzijn wortelt in het elementaire eigenschap gevoelig te zijn voor informatie. Waarmee beeldvorming, bewustzijn en het tot zelfrealisatie, tot bestaan te komen hetzelfde fenomeen zijn van ontvankelijk te zijn voor invloeden. Waarmee bewustzijn, bestaan en zelfrealisatie de manifestatie zijn van ( be) spiegelingen. Ze zijn een echo. Een echo is een gespiegelde weerklank van zichzelf. Zelfbewustzijn is terugkaatsing van het door het organisme of individu zelf uitgezonden zelfbeeld signaal. 

Elk organisme, elk wezen, elk individuele Entiteit op aarde, van schimmel, parasiet, roos, cactus, vlinder, kip, adelaar en Homo Sapiens Sapiens bezit innerlijk beelden van zichzelf. Een roos groeit altijd naar het zelfbeeld roos en wordt nooit een zonnebloem.  Het is deze expressie van bestaan die betekenis, die waarde schenkt.

Beeldvorming is noodzakelijke om je veiligheid, om je voortplanting, om je lot, om je bestemming, om je overleving te zekeren. Van nature hallucineert het Heelal. Het drijft de evolutie op aarde. Alles dat Zijnde is’ , inclusief Homo, is bezield met de hallucinaties van het universum.  

De paradox ontstaat nu dat zekering, dat waarborging, dat aarding, dat bezieling en transcendentie wortelt in het onzekere, in het vluchtige, in het vermogen tot verbeelden, in het vermogen tot wanen. Verbeelden en geloven in de goede afloop is noodzakelijk om in nieuwsgierigheid nieuwe leefgebieden verkennen en om nieuwe gewoonte toe te eigenen. Het ontbreken van betekenis schept ongeloof van het zelfbeeld. Een ongeloof dat wortelt in onmachtig te zijn tot zelfrealisatie te komen.

Het is het resultaat van de angst ontoereikend te zijn de integriteit van het bestaan te waarborgen. Het schept een terugtrekking uit bewustzijn met afname van gevoeligheid voor informatie en afname van energie ( voltage) en toename van ‘niet willen ‘Zijn’ als gevolg. 

Elk wezen inclusief Homo maakt deel uit van de Universele ‘verwaningen’. Elk wezen bezit in zijn DNA een virtueel zelfbeeld. Een zelfbeeld geschonken door de universele geest. Een geest die, via de bevruchting, transcendeert naar ‘iets spiritueels hogers’ als resultaat van versmelting van spiegelbeeldig DNA.  

Vastgelegd in het DNA is de ‘Baarling’ de bezielde verbeelding van versmelting van spiegelbeeldig DNA van vader en moeder. Als resultaat van prikkels (stressoren) wordt het DNA gedwongen te leren. Dat wil zeggen dat het DNA gedwongen wordt ‘iets te doen’ wat het daarvoor nog niet deed of nog ontging. Het zijn stressoren die de prikkels zijn tot ‘ontwaken’ en adaptatie initiëren.  

Elk zenuwstelsel is de manifestatie van licht en produceert lichttaal. De lichttaal van elk zenuwstelsel schenkt de creatie (innovatie) van materie en daarmee structuur. Lichttaal schenkt niet alleen denkkracht maar ook de kracht van heling.  

De taal van licht lokt uit om in beweging te komen om de draagkracht mogelijkheden van het lichaam te verkennen. De taal van licht lokt uit om je bezieling te vergroten, om je zelfbeeld uit te breiden. De taal van licht lokt uit om tot verandering, tot leren, tot transcendentie te komen. De taal van licht zegt dat die opwaartse beweging je verlichten zal. De taal van licht zegt je dat je zo je ‘godskracht’ bezitten zal.

Ik beschouw het universum als een Intellect. Een intellect dat wanen kan. Dit energetisch geladen hallucinerende verschijnsel zie ik als God.  

God die daarmee de Geschapene is van een hallucinatie die laat geloven dat Hij ‘de Waarheid’ is. Een geschapene van iets dat zich mogelijk al eeuwig ergens diep in de zwartste krochten van het universum bevindt en zichzelf een goddelijke werkelijkheid waant.  

God is in mijn ogen een hallucinatie van het universum. God is in mijn ogen een wensbeeld van het Zelf van het universum. Een wensbeeld dat zichzelf mogelijk eens wilde leren kennen en zich daardoor ging spiegelen in ‘Alles dat Zijnde is’, inclusief Homo Sapiens Sapiens.  

God is in alle opzichten een Hallucinatie. Een hallucinatie die zich in ‘Alles dat Zijnde is’ genesteld heeft om zich als wezen goddelijk te kunnen wanen. Het is wat ik ‘godskracht’ noem. Godskracht schenkt zelfredzaamheid, zelf handhaving en zelf heling. De natuur is met godskracht vergeven. Die godskracht schenkt leven haar oneindigheid. 

Homo Moderni ‘de afgezonderde’ , zoals ik de moderne mens maar even noem, heeft zich van zijn de natuur afgewend en verliest deze krachten. Homo Moderni ‘de afgezonderde’ gelooft niet in tijdloosheid en gelooft ook niet in oneindigheid.  

Homo Moderni ‘de afgezonderde’ heeft besef van eindigheid. Homo leeft daardoor een leven in de schemering tussen licht en duisternis. Een overgroot deel van Homo Moderni hangt inmiddels aan het infuus van medicijnen en de zorg.

Hoogstwaarschijnlijk is schepping een niet bestaand fenomeen van een onbegrensde alomvattende oneindigheid. Een onbegrensd oneindigheid die je God kan noemen. Het begrensd eindige is dan de duivel. Het ontstaan van de één is de uitlokking van het andere.  

Liefde en licht staan symbool voor toegankelijkheid, moeiteloosheid, vanzelfsprekendheid, bezitloosheid, verdraagzaamheid, vrede en vrijheid. Liefde kent geen schuld en ter verantwoording roepen. Liefde kent geen verlatingsangst en geen bindingsangst. Stilte is van liefde de echo. Waar haat en duisternis symbool staan afwijzing, zwaarte, voorwaardelijkheid, bezitterigheid, gevangenschap en oorlog als strijd om bezit. Lawaai is daarvan de echo.

De hemel is een belofte van God. De Hel is de ondermijning van die belofte van God. Dat betekent dat God zijn kwade toorn over je loslaat als je ongehoorzaam bent en je zijn richtlijnen, protocollen en kaders aan je laars lapt. God bezit de duivel als zijn omgedraaid evenwaardige. Een ‘Goddelijk-duivelsheid’ die Homo Sapiens Sapiens een leven in geluk belooft, mits Homo zich onderwerpt. Vanwege deze voorwaardelijkheid, zijn het ervaren van liefde, vrede en geluk slechts door het duivelse tijdelijk geschonken ‘privileges’. Dit paradoxale Verschijnsel is in de wereld van Homo Sapiens Sapiens God gaan heten.  

In een beschaving worden vele beloften gedaan, die zelfs als je in onderdanigheid luistert, niet onvoorwaardelijk geschonken worden. Een beschaving is een matrix van loze beloften, schone schijn en voorwaardelijkheden. Een beschaving schenkt slechts tijdelijk privileges leven in liefde, geluk, vrede, voorspoed en bestaan. De huidige moderne samenleving schaaft inmiddels zeer indringend aan het recht op zelfbeschikking. 

Het ‘gepredikte’ van het gewenste, is de religie van de beschaving. Het begrip religie rek ik daarmee wat op. Religie is het gepredikte van het gezag en heeft altijd iets van doen met verering en voorwaardelijkheid. Of dat nu een Godswezen is of geld of een psychopathisch leider die een bevolking als zijn sekte ziet.  

Zowel religie als beschaving hebben iets ‘bezitterigs’ in hun opzet. Ze kaderen, begrenzen en beperken vrijheid. Waarmee ze een kracht bezitten om mensen meer of minder te onderwerpen aan het ‘gepredikte’.  

De onderwerping aan het gepredikte ondermijnt zelfbeschikking. Het ondermijnt de ontwikkeling van zelftrouw. . Het ondermijnt de ontwikkeling van zelfachting. Waarmee het zelfverloochening en verdriet brengt en mogelijk zelfwalging laat ontstaan. 

Gezinnen zijn kleine beschavingen. Ouders zien in hun kinderen zichzelf gespiegeld. Ouders zien in hun kinderen hun eigen onzekerheden, hun eigen twijfels, hun eigen ontoereikendheid, hun eigen interne conflict of zelfs hun eigen zelfwalging terug. De twijfels, onzekerheden, ontoereikendheid en gebrek aan zelfachting is letterlijk zichtbaar in hun kinderen. Het is mijn aanname dat zelfwalging van de ouders zich in het kind openbaart in darm klachten, ernstige vervetting, nier- en hart problematieken en allerlei huidklachten.  

Jeuk, droge huid, schilfering, eczeem zijn milde uitingen, waar atopische dermatitis en psoriasis, maar ook reumatische artritis ernstige uitdrukkingen (kunnen) zijn van (zelf) walging.  ALthans zo zie ik dat.

Het schavende gedrag van ouders naar hun kinderen is feitelijk een zelfschaving. Een zelfschaving om hun denken, doen en laten binnen de lijntjes ( van hun opvoeding ) en daarmee binnen de kaders van hun ‘gevangenis’ te houden. Een zelfschaving bedoelt om zichzelf staande te houden en het gedrag naar zichzelf toe ‘goed te praten’.  

Het is ‘witte voetjes haal gedrag van het ego’ optima forma. Het is bedoeld om de ziel te sussen. Doen ze dat niet, dan beschouwen ze zichzelf min of meer als een leugen. Doen ze dat niet, dan zegt hun ego tegen hun ziel dat zij een illusie is.  

In gezinnen kunnen ouderlijke krachten ( al of niet aan Godsdienst gerelateerd) aanwezig zijn die de zelfbeschikking en vrijheid van hun kinderen ernstig aantast. De vrije expressie van het kind-Zijn wordt ernstig onderdrukt. Het kind verliest langzaam zijn of haar nieuwsgierige uitreiking naar het leven en ontwikkelt angst voor lichamelijke genotservaringen.  

Dergelijke schavende krachten castreert het kind psychisch. Een castratie die de ziel lossnijdt van het intellect, lossnijdt van de cognitie en een splijting veroorzaakt tussen het verstandelijk ego en het bezielde lichaam.  

Het gespleten kind wordt een ‘vertwijfelde’, wordt een ‘dwalende’ waaruit de ziel in ‘duisternis’ leeft. Het gespleten kind trekt zich in zichzelf terug uit angst gestraft of in het Hellevuur verbrand te worden. Het gespleten kind ( volwassene) laat nooit zichzelf zien. Het gespleten kind toont nooit zijn of haar ziel, zijn of haar licht, zijn of haar ‘waarheid’. Het gespleten kind gaat afwijkend, weerbarstig, aandacht eisend en niet zelden zeer asociaal en gedrag vertonen.  

Het gespleten kind kan aan narcisme en psychopathie verwant gedrag ontwikkelen. Het gespleten kind kan (als volwassene) duister, zwart en duivels schijnheilig gedrag ontwikkelen. Een gespleten kind kan als volwassenen een tiran worden.

Ernstig schaven aan de vrijheid van het kind of van volwassenen is een vorm van mishandeling. Dit kind schroeft zich vast in zijn hoofd. Op zijn minst wordt dit kind een ‘hoofdig’, een beredenerend, een verstandig handelend en twijfelend afwegend kind. Dat hoofdige calculerende neemt het individu mee zijn leven in.   

Ook zij praten zichzelf schoon, wassen ze hun handen in onschuld en halen ze ergens hun gelijk voor hun ‘schavende’ gedrag. Waarmee ze toestemming vergaren en daarmee vergiffenis verkrijgen voor hun ( gruwel-) daden.   

Ik heb me altijd al afgevraagd waarom mensen die zeggen liefde, barmhartigheid en licht zijn en dat uit te willen dragen, naar een kerk gaan.  Als je werkelijk liefde, barmhartigheid en licht bent als individu en dan zal jouw aanwezigheid automatisch anderen van angsten bevrijden. Als je werkelijk liefde en licht bent dan ben je de godskracht die God je geschonken heeft. Waarmee je God in gedrag bent. Dat hoef je niet met een kerkgang naar God of naar jezelf te bevestigen. 

Ik geloof dat niet verering en onderwerping, maar zelfbeschikking en het ontwikkelen van zelftrouw en zelfachting het objectief van God voor het individu is. Dan hoef je niet naar een kerk om God te vereren. Het is mijn aanname dat God zich niet in verheffing wil laten vereren. God wil individuen niet onderwerpen. Dat wil de duivel. 

De subtiele lezer zal tussen de regels door lezen dat het duivelse zich genesteld heeft in het gezag, in het adellijke, in de geestelijkheid, in de nieuwe industriële rijken, in alles dat op de één of andere manier zichzelf op een schild heeft gehesen of macht toegeëigend heeft.  

Uiteraard kan je niet alles en iedereen binnen het gezag en regeringen over dezelfde duivelse kam scheren. Ik schets het hier in extremis om tegenoverstelling van krachten zichtbaar te maken. In werkelijkheid ligt het natuurlijk veel genuanceerder.  

Niet alleen in ernstig ‘schavende’ gezinnen, maar ook in bedrijven en samenlevingen kan het ‘gepredikte’ de zelfachting en het zelfvertrouwen ernstig ondermijnen. Het verzwakt het wezen van elk individu. De verwering van het wezen, de ontbinding van de ‘Spirit’ openbaart zich als (auto-immuun) ziekte. In dat individu verwelkt het licht. 

Het is alsof God zich terugtrekt uit dat individu. Waarmee er ruimte voor het verderf van de duivel ontstaat. Het is het lot van ‘Alles dat Zijnde is’ , inclusief Homo Moderni, om te moeten leven in de twilight zone van deze machten. 

Tijd opgevat als de ‘lekkage van energie’ met uitdijing als de manifestatie van het structuur verlies als resultaat van de energielekkage. Tijd is daarmee gelijk aan verplaatsing van energie ( van hier naar daar). ‘Oneindigheid’ opgevat als het geloof deel te zijn van een tijdloos Geheel.  Het ‘Geheel’ opgevat als een oneindig Intellect van onbegrensde transcendenties van nieuwe dimensies van bewustzijn. Intellect opgevat als een beeldvormend energetisch geladen besef van aanwezigheid. Intellect vindt grond in het vermogen tot hallucinatie.  

Onbegrensde transcendenties van nieuwe dimensies opgevat als het doorbreken van het huidige intellect als resultaat van hallucinaties. Onbegrensde transcendenties van nieuwe dimensies opgevat als overstijgingen als manifestatie veranderende beeldvorming. Dit vermogen wordt geschonken door de taal van het licht.  

De taal van het licht wortelt in de elektromagnetische energiefrequenties die trillingen zijn en daarmee informatiedragers zijn. De taal van het licht schenkt Ziel (God) aan het Geheel. De taal van het licht schenkt oneindig Intellect van onbegrensde transcendenties. De boodschappen van de taal van licht zit in DNA gegrift.  

Het DNA is daarmee de informatiedrager van lichttaal. Het is waarom DNA licht begrijpt. Het is waarom ‘Alles dat Zijnde is’ inclusief Homo Sapiens Sapiens fotosynthetische wezens zijn. Het is waarom Homo in het licht wil staan. Het is waarom licht Homo als bezielde in beweging zet. Beweging noodzakelijk om transcendenties te faciliteren. Transcendenties die evolutie voeden.  

Het is de ziel van Homo die via de taal van het woord (gedachten) zichzelf weer terug spiegelt. Het schenkt aan Homo Sapiens Sapiens zelfbewustzijn. Een zelfbewustzijn dat Homo als objectiverend wezen tegenover de ‘wereld’ plaatst. 

Een objectiverende houding die een conflict in zich draagt. Een conflict wortelend in het wensbeeld ( hallucinatie) te zijn als geen ander en het ‘weten zonder te weten’ te zijn als elk ander. Het is het lot van Homo om in dit krachtenveld te leven.  

Het is een krachtenveld dat Homo dwingt zelfstandig iets nieuws te gaan doen wat het daarvoor nog niet kon. Het is een krachtenveld dat Homo dwingt zijn ‘zelfstaandheid’ aan zichzelf te bevestigen. Het is een bevestiging waarmee Homo zich in hoogachting van zichzelf aan zichzelf openbaren kan. 

Ontwikkel je godskracht is de boodschap die ik je in dit blogdeel presenteer.