Elke cel ( en elk lichaam) kan haar bestaan waarborgen als zij in staat is gevaar voor vernietiging af te weren. Zou ziekte dan de uitdrukking kunnen zijn van de ( energetische) onmacht om het ‘gevaar voor vernietiging af te weren?’ De paradox is tegelijk dat geen enkele cel en lichaam haar bestaan kan waarborgen als het niet met vernietiging bedreigd wordt. Wat betekent dat het bestaan de manifestatie is van het vermogen zichzelf chronisch metabool ( energetisch) en structureel aan te passen aan de dreigingen en stressoren van de omgeving. Anders gezegd; Voor het waarborgen van gezondheid zijn de dreigingen van vernietiging door de ‘duivel’ voorwaardelijk.

Zonder de duivel, geen ‘Goddelijkheid’. Zonder de val geen ( weder) opstand. Zonder de duisternis geen licht. Elke prikkel doet een ‘aanval’ op het huidige energetisch evenwicht. Elke prikkel is een stressor. Elke stressor ‘brengt de duivel’ Elke stressor dwingt tot het leren ( ver) dragen van ellende. Licht is ook zo’n prikkel.

Elke stressor is een ‘wake up call’ tot aanpassing van het huidige evenwicht aan de vraag die de stressor eist. Elke stressor prikkelt tot energie uitgifte ( oxidatie) waarvan de tegenreactie is meer energie terug te winnen (reductie) om een betere en weerstandigere structuur terug geschonken te krijgen. ( zie ook tekst membranen bepalen levensverwachting)  Het is het fundament voor doorbraak en groei naar energetisch hoger geladen structuren of  ‘Zijnsvormen’.  Dit oxidatie-reductie fenomeen drijft evolutie. Als manifestatie van elektromagnetische lading draagt licht energie over. Waarmee licht een stressor is vanwege de impact die de trillingen van de energieoverdracht veroorzaken. Het is het blauwe licht dat het ‘duivelse’ is binnen het ( zon) licht spectrum. Vooral als het blauwe licht in isolement aan het oog en haar dieper gelegen neuronkernen aangeboden wordt.

Over- of onderbelichting zijn overigens relatieve begrippen. Het is maar net hoe gevoelig een cel is voor licht. Gevoeligheid hangt aan de membraansamenstelling en de voltage die een cel bezit. En dat varieert chronisch. Gezien de ritmische schommelingen van de dag en de nacht lijkt het erop dat het juist de oscillatie tussen onder- en overbelichting is, die de juiste prikkels zijn immuun-anti-oxidatie reacties en daarmee voor de handhaving van gezondheid. Een oscillatie die gezondheid voordelig is, als het een ritmische oscillatie is.

Niet alleen hitte of koude of honger of beweging dagen het systeem uit tot actie en aanpassing. Ook licht daagt elke molecuul, elk membraan, elke cel, weefsel en lichaam uit de oxidatie schade die zij veroorzaakt te repareren. Om een hoger energetisch evenwicht met hogere weerbaarheid terug geschonken te krijgen. Kortom gezondheid is het vermogen zichzelf, na beschadigd te zijn geweest, chronisch te veranderen in energetisch hoger geladen structuren. Conclusie, elk organisme en elk menselijk individu zoekt licht en haar schade prikkels om in verlichting een andere dimensie van ‘Zijn’ te kunnen zijn. Gezondheid is de manifestatie van het vermogen immuun te zijn

Er is slechts één wezen dat dom genoeg is zich te onttrekken aan het zonlicht. Er is maar één wezen dat zich uit onwetendheid angst voor de zon laat aanpraten. Om zich vervolgens op de bank in de duisternis van hun huis te nestelen in de stellige overtuiging dat het gezond is. Tot het moment dat het individu zich in verwondering afvragen gaat, waarom zij of hij zo moe en lusteloos is en zo aan het vervetten is. Verreweg de meeste mensen zijn zich niet bewust van de betekenis van de signalen die het lichaam hen schenkt. Verreweg de meeste mensen zijn zich onbewust van wat zij zichzelf aan doen. In de vaste overtuiging dat ze een vrije wil hebben, hebben verreweg de meeste mensen ook niet door dat de dictaten, richtlijnen en de protocollen geformuleerd door de ‘herders’ van de samenleving van hen een marionet maakt. De massa heeft dan vervolgens ook niet in de gaten dat dit ‘marionet-zijn fenomeen, hen in conflict en in stress met zichzelf brengt’. En ze hebben ook niet in de gaten dat DAT  hun gezondheid en welzijn negatief beïnvloedt.

De moderne mens wordt chronisch en dominant op het verstand, het denken en het positioneren van het ego ( op een virtuele ladder) aangesproken. Een ego dat zich als een beredenerend en calculerend ‘wezen’ aan het innerlijk van het individu presenteert als: ‘Ik besta’. Het is dit ‘ego-verstand-calculatie-denk-aan-je-positie-wezen’ dat, middels dictaten en richtlijnen, aan het individu haar wil oplegt. Dictaten en richtlijnen die op hun beurt weer de manifestatie zijn van vluchtige gedachten, van vervliegende denkpatronen en van schimmige wensbeelden. Ze zijn het resultaat van de informatie die de ‘wereld’, die de directe omgeving aan het individu aandraagt. Informatie die draait om wat goed en fout is, wat mooi en lelijk is , en wat de massa tolereert en wat afgewezen wordt. Het is deze informatie, die dictaten, richtlijnen en protocollen doet ontstaan.

Dictaten en richtlijnen die doorgaans niet door het ego zelf geformuleerd worden. Het zijn vooral de algemeen aanvaarde maatschappelijke richtingen, mode richtingen, culturele tendensen en denk- en ideaalbeelden die de dominante factor zijn die de dictaten en richtlijnen voor het ego formuleren. Met als gevolg dat het ego zichzelf, onder druk van het willen positioneren, protocollen oplegt die doorgaans sterk neigen naar het dwangmatig ‘moeten’ volgen van de door de massa geformuleerde richtlijnen en ‘ongeschreven wetten’. Het ego individu gaat voorbij aan haar hart en ziel. Filosofisch kan je zeggen dat het ego zichzelf chronisch in verheffing in het licht zet en de ziel chronisch klein houdt en in de donkerte zet. Op termijn schenkt deze splijting ernstige ziekte.

‘De wil’ van het hoofdige ego individu is verre van een vrije wil die de eigen zelfstandige standpunten formuleert en de eigen keuzes rangschikt. Als manifestatie van haar of zijn cognitieve vermogens denkt het hoofdige ego individu echter over een vrije wil te beschikken. De wil van het ego is doorgaans niet meer en niet minder dan een marionet van de ‘wil’ van de massa. De massa is een klontering van kwetsbare knikkende knieën ja-knikker marionetten die zich onmachtig voelen op te staan voor zichzelf en niet de moed hebben af te durven wijken van de massa. Waarmee de massa een kudde is die de ‘herders’ ( lees reclame- en marketing propaganda, Godsdienstige- en politieke leiders)  van de samenleving als schapen volgt. In de massa ontwikkelen zich zo doorgaans zeer rigide en niet te verwoesten overtuigingen. Het is deze verstarring die ziekte brengt. Verstarring is de expressie van het verlies van elasticiteit en daarmee van het vermogen tot aanpassing. Een verstarring die versterkt wordt door het ‘glucose-fructose-alles is zoet en geel meel dieet’ dat de massa volgt.

Hoewel het vergezocht klinkt, is het hoogst waarschijnlijk zo dat het je koppige, onwetende, wegkijkende, naar betekenis en voldoening zoekende ego jou chronisch de troost van zoete voeding laat consumeren. Wat de acylsamenstelling van membranen negatief wijzigt. Waarmee het membraan haar vermogen tot adaptie langzaam verliest. Toenemende rigiditeit en ongevoeligheid is het resultaat. Het schenkt uiteindelijk ziekte. ( zie de tekst membranen bepalen de levensverwachting) 

De indringende aanspraak op dat ‘koppige ego’ doet het besef een bezielt lichaam te zijn volledig vervliegen. Het zijn de rigide waanbeelden van het ego waar de moderne mens in chronische ontevredenheid met het heden en met zichzelf achter aan rent. Dit ego is de duivel die het licht van het hart verafschuwt. De gezonde mens volgt haar hart, waar de zieke mens de manifestatie is van het onvermogen de ‘duivel inside’ een ‘koppie’ kleiner te maken. Het is de gezonde mens die ‘wakker’ is. Het is de zieke kwetsbare massa mens die weggezakt is in onbewustheid, als resultaat van hun winterslaap metabolisme als gevolg van incorrecte metabole membraan processen. Het winterslaap metabolisme heet metabool syndroom, waarvan diabeet type 2 één van de uitdrukkingen is. Een syndroom dat letterlijk de signalen van groeifactoren en het licht dat ze brengen niet meer ziet. Als manifestatie van ongevoeligheid noemen we dat resistenties. Het zijn de uitdrukkingen van verstarring als gevolg  van het verlies van ( membraan)  voltage en elasticiteit.

De blogs van dit fysiologie gedeelte verbindt het biologische-fysiologische met het psychische en spirituele en heeft het objectief je meer bewust te maken van de invloed van licht en stress op gezondheid.

Omdat vetten, oliën en organische proteïnen een hoog vermogen tot adaptatie en elasticiteit schenken, is het antwoord.

Het zijn de vetten/oliën die membranen en hun vermogen tot signaaltransductie financieren. Het zijn de aminozuren die bouwstenen aandragen voor de vorming van proteïnen. Proteïnen die gestabiliseerd worden door stikstoffen. Omdat de mens uit dierlijke proteïnen bestaat, zijn het de proteïnen uit dieren die naast de juiste aminozuren ook de juiste stikstof (nitrogen) aandragen. Het is dit geheel dat hoog orgastische lading en ‘groei-herstel-factoren’ aandraagt. Waarmee vetten/oliën/proteïnen licht aan de menselijk/dierlijke cel schenken. 

De aminozuren uit planten en granen zijn voor de mens nutriëntioneel niet rijk genoeg en bevatten ze vooral nitraten als stikstofbron. Waar stikstof een neutraal molecuul is met stabiliserend en reducerend vermogen ( anti-oxidant werking), is nitraat een negatief geladen (anion) molecuul dat oxiderend (energie onttrekkend) werkt. Waar nitrogen een stabiliserende en reducerende ( aandrager van protonen) voedingsbron voor de mens/dier is, is nitraat een instabiele protonen/elektronen onttrekker. Waarmee het door nitraat aangetaste molecuul/structuur haar energie en daarmee ‘tijd’ verliest. Verlies van tijd is versneld leven. Verlies van tijd schenkt versnelde ouderdom. De chemische samenstelling van de plant/groenten proteïnen zijn voor de mens ook moeilijker te verteren. Waarmee een groot deel van de nutriënt waarde met de ontlasting weggespoeld wordt. De (chemische) bewerking van de planten en granen verlaagt daarnaast nog eens de voedingswaarde. Het is waarom het westerse dieet tot uitputting, verlies van elasticiteit en verlies van immuniteit leidt. Hetgeen de verstarring  van ziekte en ouderdom schenkt.

Vetten en oliën zijn de meest energierijke voedingsstoffen en samen met water de best geleidende moleculen in levende organismen. Deze eigenschappen brengt twee voordelen. Ze kunnen deelnamen aan energieproductie methodieken en ze zijn in staat energie vast te houden en de elektrische lading van die energie te geleiden ( over membranen) Bovendien zijn vetten in staat ( zware) metalen en gifstoffen in zich op te slaan. Wat enerzijds hun geleidend vermogen doet toenemen en anderzijds gifstoffen onschadelijk maakt.

Omdat de koolwaterstofketens van biologische vetten niet oplosbaar zijn in water, moeten de eerste cellen ontstaan zijn in een energetisch hoog geladen water milieu. Dat betekent dus ook dat het ontbreken van energetisch geladen water in en rond de cel het membraan in ontbinding uit één laat vallen. Het is het resultaat van dehydratie (verlies van waterstoffen) of is het gevolg van het wegvallen van de zuurgraad verschillen tussen het interne en het externe milieu. In beide gevallen vervliegt het spanningsveld in het membraan. Cellen moet als het ware immuun zijn tegen uitdroging ( verlies van waterstofmoleculen) en versnippering.

Koolwaterstoffen in water verzamelen zich in gekoppelde ringvormige ketens van vetdruppeltjes waaruit de eerste membranen ontstaan ( moeten) zijn.  Dat bracht de eerste cellen ‘individualiteit’. D.w.z. het vermogen zich in onderscheiding van het geheel te presenteren als een zelfstandige zelfredzame Entiteit. Vanwege de ringvormige structuur omsloot (en omsluit) het membraan tevens een zoutwater milieu dat intern een andere zuurgraad had en heeft, dan het externe milieu. Die zuurgraad verschillen creëerde  (en creëert)  een spanningsveld (voltage) op het membraan. Het is deze voltage die de cel haar energetisch vermogen schenkt te reageren op veranderingen in het milieu. Zowel interne als het externe veranderingen. Het is deze voltage die de cel haar levensvatbaarheid schenkt. Het is dit elektrisch hoog geladen membraan dat de cel haar vermogen tot zelf redzaamheid, zelf handhaving en zelf heling schenkt. Het is dit hoog elektrisch geladen membraan dat licht aan de cel schenkt.

Het frappante is dat de cel DAT pas kan zijn als het bedreigd wordt met vernietiging door de energetische (zuurgraad) fluctuaties. Te sterke schommelingen in cel temperatuur, incorrecte zuur en/of zout balans, een ‘overload’ aan vrije metalen, maar ook zuurstof zijn ernstig bedreigende stressoren voor een cel. Stressoren die allen op hun eigen manier het spanningsveld van het membraam en daarmee de samenhang van de cel ondermijnen. Hoewel zuurstof voorwaardelijk is voor de interne mitochondriale energieproductie, is zuurstof vooral een ernstige ‘uitdroger’. ( Net als bv nitraat dat ook is) Zuurstof onttrekt waterstoffen en de daaraan gekoppelde elektronen (oxidatie). Met uit elkaar vallen van structuren als gevolg. Hetgeen gelijk is aan ziekte en veroudering van de cel. Als dat systemisch plaatsvindt schenkt het ziekte en ouderdom aan het individu. Verschijnselen die de uitdrukking zijn van uitdroging en daarmee van verstarring. Het is het resultaat van het onvermogen de elasticiteit van membranen te waarborgen. Zuurstof MOET dus ontgift worden. Zuurstof MOET ‘ge-anti-oxideerd’ worden. De levensvatbaarheid en de levensduur wordt bepaald door het vermogen weerbarstig te zijn tegen afbraak van zuurstof. 

De levensvatbaarheid en de levensduur wordt bepaald door het vermogen tot adaptatie aan stressoren. En dat vermogen is volledig afhankelijk van de eigenschappen van vetten en oliën, dat is; Het kunnen conserveren van energie en het vermogen energie te geleiden. Vermogens die de cel enerzijds energetisch hoog geladen houdt en anderzijds de eigenschap schenkt zichzelf te informeren over de veranderingen die plaatsvinden. Het zijn de vetten (en oliën) die DAT vermogen schenken. Het zijn de vetten ( en oliën) die aangeven wat de energie status van de cel is. Het zijn de vetten ( en oliën) die de elektrische lading schenken en daarmee het licht brengen in de cel. Als manifestatie van onderbelichte ( uitgedroogde’)  membranen zijn het de vetten die bepalen of de cel sterft of sterven moet ( apoptose). Chronisch eten van glucose-fructose- en meelrijke diëten ontlicht de cel als resultaat van ‘verkarremalisering’ en uitdroging van membranen. Ziekte malheur en veroudering zijn het resultaat van ‘uitdroging’ als gevolg van het ‘vervliegen’ van waterstoffen en hun elektronen. De uitdroging ontlicht membranen, die vervolgens ‘versnipperen’.

Cellen bestaan inmiddels uit een wirwar van draadjes en organellen met elk hun eigen functie en met elkaar de cel haar levensvatbaarheid en haar individualiteit schenken. Voorwaardelijk voor het behoud van hun individuele integriteit is dat cellen en de weefsels die zij vormen zich in een hoog energetisch geladen waterrijk milieu bevinden. Een tweede voorwaardelijkheid is dat de vet-aminozuur combinaties die, als het ware het ‘skelet’ vormen, van zichzelf ook goed gehydrateerd zijn. Hydratatie is het vermogen waterstoffen ( H) vast te houden. Het is daarmee ook het vermogen ‘immuun’ te zijn tegen uitdroging als resultaat van het vervliegen van de aan het koolstofskelet gebonden waterstoffen. Skelet op te vatten als een samenstelling van vet-eiwit structuren die aan de cel haar morfologie en haar functies schenken. De hydrofobe eigenschappen van het skelet staan garant voor het kunnen waarborgen van het skelet en garanderen daarmee de levensvatbaarheid. Het is het water en de hydratie status van het ‘skelet’ die de cel morfologie en de levensvatbaarheid waarborgt.

Water is de oplosser der oplossers. Alles verdwijnt, vervliegt, in water. Filosofisch kan je dan zeggen dat de dreiging ‘in oplossing te verdwijnen’ de cel dwingt zichzelf als eenheid heel te houden. Waar suikers in oplossing verdwijnen, schenken vetten en oliën  het vermogen zich als een eenheid te presenteren. De dreiging met de dood, de dreiging in ‘oplossing uit één te vallen’, is de leven schenkende factor voor cellen. Naast water is ook zuurstof een doodsdreiging. Waarmee de paradox van het leven zichtbaar wordt; de dood en het leven zijn spiegelende fenomenen die elkaar leven en daarmee energie (licht) schenken en tegelijkertijd die energie onttrekken en zo de duisternis van de dood schenken. Waar structuur ( materie) en verlies van structuur ( vervlieging) een innige relatie hebben waarvan cellulair leven, haar evolutie en de groei naar hogere dimensies van leven ( van ‘Zijn”)  de manifestatie is.

Het is het elektrisch geladen water en de hydratie status van het ‘skelet’ en de oxidatie dreiging van zuurstof die de cel dwingt ( en ooit gedwongen heeft) vermogens van afweer en weerbaarheid en onbegrensde vermogens tot vinden van oplossingen om de vervlieging en de dood te pareren. De dood ( het kwade)  af wijzen is het vermogen om structuren onder ‘alle’ omstandigheden te waarborgen. Dat is ophangen geworden aan vet en aminozuren. Als manifestatie van het vermogen elektromagnetische lading te kunnen conserveren en hun licht( straling) gevoeligheid in combinatie met hun ‘angst voor het water'( hydrofoob zijn) schenken vetten en oliën de cel haar vermogens zich in onderscheiding van het geheel een levensvatbare eenheid te zijn. Het vergt een enorme hoeveelheid energie om de dood af te wijzen. Het is waarom leven  en gezondheid opgehangen zijn aan vetten en oliën.

Cellen vertrouwen op lipiden voor een efficiënte opslag van brandstof en energieproductie. Lipiden zijn ook de belangrijkste bouwstenen van celmembranen en zijn ze de voorlopermoleculen van honderden signaalmoleculen. De meeste eukaryotische ( dier/mens) cellen hebben de mogelijkheid om lipiden op te slaan in de vorm van lipidendruppels. In plaats van inerte vetdepots blijken ze zeer dynamische, onafhankelijke organellen te zijn. Hun rollen reiken veel verder dan alleen het lipidenmetabolisme. Steeds meer onderzoeken suggereren dat ze vitale rollen spelen in de reactie van de cel op stress. Lipidendruppels worden dynamisch gesynthetiseerd en afgebroken in reactie op de behoeften van de cel en omgevingssignalen. Hun biogenese wordt geïnduceerd in cellen die worden blootgesteld aan overmatige hoeveelheden lipiden, suikers, oxidatieve stress en energie onevenwichtigheden.

Gek genoeg vindt lipidendruppel-biogenese ook plaats als reactie op volledige voedingsdeprivatie. ( starvation). Wat suggereert dat de kosten van hun synthese de moeite waard is voor de cel. En hun synthese eigenlijk essentieel voor de reactie op stress. Het wordt steeds duidelijker dat lipidendruppels talrijke cruciale taken vervullen voor de bescherming van de integriteit en functie van de cel tijdens stress: ze scheiden potentieel giftige lipiden en eiwitten af, handhaven energie- en redoxbalans, behouden membraan- en organellenhomeostase, moduleren autofagie en bieden lipiden aan als signaalmoleculen. Veel van deze functies worden gelijktijdig en in samenwerking met andere organellen uitgevoerd. Een van de belangrijkste eigenschappen van lipidendruppels is hun vermogen om overtollige lipiden te bufferen, waardoor onmiddellijke bescherming tegen lipotoxiciteit wordt geboden. Om ze later geleidelijk vrij te geven naar de behoeften van de cel. Een eigenschap die met name belangrijk is voor cellen die worden blootgesteld aan snel veranderende omstandigheden van stress, zoals afwisselende perioden van voeding/verhongering of hypoxie/reoxygenatie, oxidatieve stress en ontsteking.

Lipide druppels worden steeds meer gezien als belangrijke organellen betrokken bij homeostase van intracellulaire organellen ( zoals mitochondria, lysosomen, Endoplasmatisch reticulum, proteosomen etc) en membraanlipiden. Hun dynamische omzet wordt gecontroleerd door belangrijke cellulaire sensoren en effectoren van metabole en oxidatieve stress. Het is nu duidelijk dat lipide druppels interageren met vrijwel alle organellen via specifieke membraancontactlocaties, waardoor ze betrokken zijn bij een tweerichting verkeer communicatie. Wat essentieel is voor efficiënte uitwisseling van lipiden en eiwitten en cruciaal is voor verschillende aspecten van de cel stressrespons. Hoewel de wetenschap de heterogene aard van lipide druppels nog niet volledig begrijpt, is het wel duidelijk dat de levensvatbaarheid en de levensduur van de cel draait rond het vermogen van het membraan lipide druppels te synthetiseren en vrij te geven aan het cel milieu. Waar ze deelnemen aan alle stress reacties en ook de eiwitsynthese en hun functies beïnvloeden.

“Lipid droplets, cytosolic fat storage organelles present in most cells from yeast to men, are emerging as major regulators of lipid metabolism, trafficking, and signalling in various cells and tissues exposed to stress. Their biogenesis is induced by nutrient and oxidative stress and they accumulate in various cancers. Lipid droplets act as switches that coordinate lipid trafficking and consumption for different purposes in the cell, such as energy production, protection against oxidative stress or membrane biogenesis during rapid cell growth. They sequester toxic lipids, such as fatty acids, cholesterol and ceramides, thereby preventing lipotoxic cell damage and engage in a complex relationship with autophagy”

Citaat uit Toni Petan, Eva Jarc, Maida Jusović – Lipid Droplets in Cancer: Guardians of Fat in a Stressful World  Molecules 2018, 23(8), 1941 

Huidig bewijs geeft aan dat de synthese en de afbraak ( turnover) van lipide druppels een kritische rol speelt in de regulatie van de samenstelling van membraanlipiden, an intracellulair lipidentransport, mitochondriale functies en membranen van organellen in de cel beschermen tegen oxidatieve stress en tegen lipotoxiteit. Lipide druppels fungeren ook als signaleringsplatforms die de nucleaire functie en genexpressie in de cel beïnvloeden. Maar ook signalen afgeven aan naburige cellen via bioactieve lipide mediators. Ze zijn ook betrokken bij de regulatie van de functie van immuuncellen, immuno-metabolisme en inflammatoire signalering. Verstoorde lipide droplets turnover geeft grond aan het ontstaan van vele ziekten, waaronder hart en vaatziekten, neurodegeneratie, auto immuunreacties en kanker.

Lees bv.

Welte MA, Gould AP. Lipid droplet functions beyond energy storage. Biochim Biophys Acta. 2017;1862:1260–72.

Petan T, Jarc E, Jusović M. Lipid Droplets in Cancer: Guardians of Fat in a Stressful World. Molecules. 2018;23:1941.

Henne WM, Reese ML, Goodman JM. The assembly of lipid droplets and their roles in challenged cells. EMBO J. 2018;e98947.

Olzmann JA, Carvalho P. Dynamics and functions of lipid droplets. Nat Rev Mol Cell Biol. 2019;20(3):137–55.

Walther TC, Farese RV. Lipid droplets and cellular lipid metabolism. Annu Rev Biochem. 2012;81:687–714.

Bensaad K, Favaro E, Lewis CA, Peck B, Lord S, Collins JM, et al. Fatty acid uptake and lipid storage induced by HIF-1α contribute to cell growth and survival after hypoxia-reoxygenation. Cell Rep. 2014;9(1):349–65.

Toni Petan, Eva Jarc, Maida Jusović – Lipid Droplets in Cancer: Guardians of Fat in a Stressful World  Molecules 2018, 23(8), 1941; Accepted: 1 August 2018 / Published: 3 August 2018 https://doi.org/10.3390/molecules23081941..

Zie toelichting lipid-droplets

Cellulair leven vereist membranen om zich als individuele Entiteit los van het geheel te kunnen presenteren. Dubbelwandige fosfolipide membranen zijn essentiële elementen van het cellulaire leven op aarde. De synthese van het koolwaterstof geraamte van de membranen liet cellulair leven op aarde ontstaan.  Membranen zijn zeer dynamische structuren die, als ze in het juiste water milieu liggen in staat zijn energie op te wekken, energie te conserveren, de synthese van lipidedruppeltjes voor intracellulair gebruik t eorgenseren en via hun receptoren en ion-kanalen de invoer en uitvoer van nutriënten, water, vitamines en mineralen reguleren. Hoog energetisch geladen membranen spelen een cruciale rol bij de levensvatbaarheid en de gezondheid van de cel. Een gezond membraan is letterlijk een verlicht membraan met half geleider eigenschappen. De gezondheid van het membraan en die halfgeleider eigenschappen worden bepaald door de juiste samenstelling van de Acyl-componenten in het membraan.

Dat betekent dat het gezonde membraan de juiste samenstelling kent van mono- en poly onverzadigde ( long chain) vetten, zoals arachidonzuur, en de omega 3-6-9 varianten in combinatie met verzadigde vetten en sterolen waarvan cholesterol de belangrijkste vertegenwoordiger is. Waar de onverzadigde vet moleculen flexibiliteit schenken en de ‘metabolic rate’ ( snelheid van opschalen van de stofwisseling) van de cel bepalen dragen ze ook bij aan inflammatie- en anti inflammatie processen. Schade herstel en heling kan alleen via de hitte van ontsteking plaatsvinden. Inflammatie is de helingsprikkel. De verzadigde vetten, de sterolen en cholesterol schenken het membraan haar vermogen tot weerbarstig te zijn tegen scheuring van het membraan als gevolg van osmotische druk, trek en schuifkrachten en schenken ze het vermogen beter hitte bestendig te zijn als gevolg van ontsteking.  (dwz dat ze niet te snel gaan ‘roken’, ranzig worden) De juiste samenstelling van Acylketens levert een zeer elastisch hitte bestendig en met licht geladen membraan. Het grappige is dat het deze vermogens zijn die de cel in onderscheiding van het geheel een individuele Entiteit met bewustzijn laat zijn, die dat kenbaar maakt door zichzelf in het licht te zetten. Het is waarom elk wezen naar licht zoekt om zichzelf in verlichting te kunnen presenteren.

Membranen staan chronisch bloot aan vele stressoren, waarvan zuren, zouten, gifstoffen, ammoniak, giftige alcoholen, hitte, koude, vrij ijzer, honger/ starvation, zuurstofnood en zonlicht de meest voorkomende stressoren zijn. Vanaf milliseconde één is het membraan aan deze stressoren blootgesteld geweest.  De evolutie van één-cellige- naar meercellige organismen heeft kunnen plaatsvinden omdat de membranen in staat waren ( en nog zijn) om voor elke stressor de juiste metabole oplossing te vinden. Oplossingen die niet alleen de integriteit van het membraan garandeerde, maar tegelijkertijd het membraan stimuleerde zich te ontplooien naar verbeterde versies van zichzelf. Waar het energetisch hoog geladen membraan in gezondheid zichzelf verzorgen, helen en klonen kan, is het laag energetisch geladen – ontlichtte-membraan daartoe niet in staat. De cel wordt ‘narcistisch’ gaat energie roven bij andere cellen en gaat letterlijk aan het infuus liggen bij naburige cellen of  het zal opdracht krijgen zichzelf te vernietigen. (apoptose) De ‘doodskus’ komt meestal uit de naburige cellen. ( extern apoptose signaal) 

Een verlicht membraan schenkt via een correcte metabole processen en daarmee een correcte  celcyclus. De juiste verhouding tussen anabole en katabole cycli schenken een correct circadian cel ritme. Een energetisch hoog geladen en lichtgevoelige huid is een verlichte huid die in samenspraak met het licht ontvangen door de SCN aan het organisme/dier/mens een correct circadiaans ritme schenkt. Waarmee elk organisme/dier of mens in de juiste ritmes leeft van aanwas en afbraak processen.  Een binnen zit leven, een met kleren bedekte huid en een zonnebril hoofd ondermijnt dit evolutionair neergelegde ritme. De chronische onderbelichting schenkt eerder ziekte dan dat het gezondheid brengt.

Wie of wat levert dan he licht en waar komt dat licht dan vandaan? Welke rol speelt de zon, vetten en het dag nacht ritme in het gezond zijn? Gezondheid definieer ik als een toestand van hoog energetisch zijn dat het vermogen tot adaptatie financiert, waarvan zelf redzaamheid, zelf handhaving en zelf heling de manifestaties zijn. Gezondheid is daarmee opgehangen aan energie. De wetten van de thermodynamica stellen dat energie nooit verloren gaat ( conservering van energie), wat betekent dat energie zich alleen verplaatst en zich kan tonen in andere verschijningsvormen en dat alles, dat elk molecuul, cel of weefsel en zelfs het atoom energie verliest.

Dat betekent dat er  energie wordt vrijgeven dat door andere atomen/elektronen en moleculen weer gerecycled wordt. Waarmee leven en daarmee gezondheid direct opgehangen is geworden aan het vermogen energie te kunnen recyclen. Om energie tijdelijk te kunnen conserveren om de samenhang van moleculen, eiwitten, vetten, membranen, cellen, weefsels en lichamen net lang genoeg te waarborgen dat voortplanting ( voor een cel is dat deling) mogelijk wordt. Gezondheid is dan zichtbaar in het vermogen om in uitreiking naar het nieuwe, in vreugde en blijdschap met optimistische verwachtingen met jeugdige energie hoog weerstandig te zijn tegen verwering, afbraak en degeneratie.

De vraag is nu: “Wat zoekt elk wezen, wat zoekt elke organisme , wat zoekt elk menselijk individu. Het antwoord is : Het zoekt licht ( dreiging) en duisternis ( terugtrekking – herstel) in de juiste oscillatie. Het wordt gefinancierd door de energie schommelingen van het circadiaans ritme. Ook aan dit ritme zitten twee kanten. Een extern en een intern verschijnsel.

De externe zijde is de hoeveelheid zonlicht, beweging en het type voedsel. De interne kant is het verschijnsel dat ‘free running time’ heet. Een verschijnsel dat grond vindt in de synchronisatie van de celcycli van cellen binnen weefsels en weefsels binnen het lichaam. De celcyclus van cellen wordt grotendeels bepaald door het vermogen energie te produceren in combinatie met het vermogen gifstoffen te ontgiften ( redox koppel) Een proces waarbij ATP , water en UV-licht geproduceerd wordt en schadelijke oxidatie producten ( ROS) als afval ontstaan. Wat betekent dat de cel chronisch verkeerd in een toestand tussen het Goddelijke aspect van licht en het duivelse aspect van licht.

De levensvatbaarheid van de cel wordt dus bepaald door het vermogen de dreiging van ontlichting te pareren door chronisch licht, ATP en water te produceren. Wat overeenkomt met het vermogen cellulaire duisternis af te wijzen. Wat weer gelijk is aan het vermogen schadelijke oxidatief afval onschadelijk te maken. (redox koppel) Met andere woorden het cellulaire bioritme wordt vormgegeven door het vermogen de cel schoon te houden. Waarvan hoog energetische lading ( voltage) dan de manifestatie is.  Als de cellen in een weefsel in hun eigen interne ‘free running time’ leven, zullen ze gezamenlijk aan dat weefsel een correcte trillingsfrequentie schenken. Het schenkt dat weefsel een enorme herstelkracht. Het is die trillingsfrequenties die aan het het geheel vertelt dat het gezond en verlicht is. Waarmee dat weefsel in haar eigen circadiaanse ritme levend een bijdrage kan doen aan het circadiaanse ritme van het geheel.  Een geheel dat in een omgeving leeft van externe licht en duisternis prikkels. Het is aan de SCN om het interne ritme te synchroniseren met het externe.

De celcyclus en daarmee het bioritme van de cel wordt aangedreven door de verhouding van de hoeveelheid energie – lees licht en de hoeveelheid oxidatief afval. Om de meest maximale energetische lading (voltage) te bezitten moet elk organisme inclusief de mens de extern aangedragen prikkels synchroniseren met de interne informatie verkregen uit de free running time. Het is wat jouw bio-ritme en daarmee jou gezondheid financiert. Het is zichtbaar in het licht van de sensualiteit die je bij je draagt

Elk organisme/individu op aarde bezit een innerlijk programma dat het organisme/individu in staat stelt haar gedrag te synchroniseren met het ritme van  de lokale licht-duisternis cycli doorheen de seizoenen. De lichtcycli omvat de periode van het vroege ochtendlicht tot en met het licht van het avondrood. Wat kan betekenen dat gezond en uitreikend op ontdekken gericht gedrag wel eens met de blootstelling van het oog en de huid aan het vroege ochtendlicht zou kunnen beginnen. Ontwijken of verbannen van dit licht kan dan betekenen dat het ‘ziekelijk terugtrekkend inkrimpend op bedekken gericht’ gedrag schenkt.

Hangt gezondheid of ziekte ontwikkeling werkelijk aan licht? En hangt dat licht dan weer aan beweging en het vermogen vetten te kunnen detecteren en deze efficiënt te kunnen verbranden? Het antwoord is Ja. Gezondheid en ziekte ontwikkeling is het resultaat van het vermogen lichtgevoelig te zijn, intern licht te produceren en is afhankelijk van de hoeveelheid zonlicht dat het individu op de dag ontvangt. De interne mitochondriale licht productie is opgehangen aan het vermogen vetten te detecteren om ze vervolgens correct te ‘verbranden’. Dat is een zuurstofafhankelijk proces.  Voldoende beweging in de buitenlucht  is voor elk organisme inclusief de mens van cruciaal belang om dit proces gevoelig en vitaal te houden.

Zou het dan zo kunnen zijn dat een ‘binnen-zit-vermijd-de-(ochtend)-zon-leven’ dopaminerge systemen platlegt? Zou het zo kunnen zijn dat als dat dopamine systeem afwezig is het individu in een toestand van duisternis, in een schemertoestand van ‘ontlichting’ komt  te leven? Zou dat dan ok op cellulair niveau zo kunnen zijn? Is dit dan een toestand van ‘inkrimping’ en terugtrekking die we chronisch moe, fibromyalgie, depressie, burn out zijn gaan noemen? Bedenk dat dopamine naast een neurotransmitter ook een ( onder invloed van beweging) lokaal geproduceerde hormoonachtige signaalstof is in vele weefsels. Dopamine is voorwaardelijk voor o.a. de doorbloeding en de functies van dat weefsel.Waarmee dopamine signaling aan elk weefsel het vermogen schenkt correct te functioneren.

Zou het misschien dan ook zo kunnen zijn dat de meest vernietigende auto immuun reactie die we kennen, kanker, direct het gevolg is van de ‘ontlichting’ als resultaat van het ontbreken van correcte dopamine signaling? En zou het dan ook zo kunnen zijn, dat de afwezigheid van correcte dopamine signaling weer het resultaat is van het onvermogen de cel schoon te houden van oxidatief afval ( redox koppel kapot) Zou het dan zo kunnen zijn dat ook de serotonine, melatonine signaling afwezig is? De signaling van deze twee ( in samenspraak met oxytocine, en ANP/BNP ) schenkt het systeem en haar geest gevoelens van vrede innerlijke rust en stilte.

Welke rol spelen de nuclear receptoren zoals de PPAR’s en de daaraan gekoppelde  mTor en WNT/Beta catenin signaling in dit geheel. De PPAR’s reageren op vetstructuren en reguleren de vrijgave van energie uit vet ( oxidatie van vetten) en de opslag van vetten. Het zijn de PPAR’s die communiceren met de mTor pathway  en met de WNT pathway. Het zijn stofwisselingspaden die betrokken zijn bij de groei, herstel, weerbaarheid en de verdediging tegen door ziekteverwekkers geïnitieerde ontstekingsprocessen.  Het zijn ontstekingsmediatoren ( pro-inflammtoire cytokinen) ziekteverwekkers, groeifactoren ( waaronder insuline en IGF-1), en de interne energiestatus van de cellen ( intracellulair lipid droplets, glycogeen en de intracellulaire verhouding tussen ROS/ATP) die deze pathways aan- of uitschakelen. Grofweg worden deze pathways aangeschakeld als er voldoende energie en zuurstof in het systeem waargenomen wordt. Ze worden uitgezet bij energie/nutriënt deprivatie ( ‘starvation’ of het niet kunnen waarnemen energie, ATP, eiwitten en vetten) of een gebrek aan zuurstof utilisatie. ( Het onvermogen zuurstof te gebruiken voor opschaling van ATP productie in combinatie met het onvermogen zuurstof te ontgiften door er water van te maken)

De WNT pathway is een cascade van door de cel zelf geproduceerde signaal stoffen die de cel haar vermogen tot weerbaarheid, tot proliferatie en herstel schenken. Het is een pathway die draait rond het metabolisme van vetten. Ze is enorm belangrijk voor de groei van de foetus en het kunnen onderhouden van het zenuwweefsel in de volwassen leeftijd. Zou deze pathway ook opgehangen kunnen zijn aan de vet/olie en proteïnen ( en daarmee licht) theorie? Het is bekend dat palmitoyl olie – palmitaat – in deze pathway ingezet wordt om het aan- en uitzetten te reguleren.

Wnt proteins are lipid-modified and can act as stem cell growth factors
Karl Willert, Jeffrey D. Brown et all. Nature – Vol 423 22 May 2003 www.nature.com/nature

“Wnt proteins are lipid-modified and can act as stem cell growth factors. The purified Wnt3a protein induces self-renewal of haematopoietic stem cells, signifying its potential use in tissue engineering”.

Zie ook  Circadian rhythms, Wnt/beta-catenin pathway and PPAR alpha/gamma profiles in diseases with primary or secondary cardiac dysfunction; Yves Lecarpentier , Victor Claes , Guillaume Duthoit , Jean-Louis Hébert)

Eating bone or adding it: the Wnt pathway decides. Steven R Goldring, Mary B Goldring  Nat Med 2007 Feb;13(2):133-4. doi: 10.1038/nm0207-133.

“An inhibitor of the Wnt signaling pathway mediates bone destruction in inflammatory arthritis. The inhibitor may be the key to understanding why in some joint diseases bone is destroyed and in others built up. The answer may lie with Dickkopf-1 (DKK-1), an inhibitor of the wingless (Wnt) signaling pathway“ 

Elk molecuul en elk weefsel verliest als vanzelf haar energie. De WNT pathway is een pathway die herstel van structuur en energie recycling waarborgt. Het is waarom de WNT pathway opgehangen is geworden aan de signaling door lipoproteïnen ( waaronder cholesterol en haar derivaten). Het is de lipoproteïn related proteïn 5 en 6 receptoren (Lrp5/6)  de de pathway helpt opstarten. Zonder deze pathway valt een cel, weefsel of lichaam versnelt uit elkaar. Maar overexpressie van deze WNT pathway schenkt ongecontroleerde groei en deling. Allee een dynamische evenwicht van aan en uitschakeling van deze pathway dat de levensvatbeerheid en levensduur van cellen en weefsels bepaalt.

Het is de WNT pathway die het vermogen schenkt de ‘dreiging van vernietiging door de duivel’ af te weren. Maar besef dat deze pathway ook weer afhankelijk is van energie en daarmee opgehangen is aan de elektromagnetische lading van de cellen. En dat wordt bepaald door de vetzuur-aminozuur samenstelling van de membranen. De naturelle afbraak van weefsel wordt niet herstelt als de WNT pathway niet haat anabole functies uit oefenen kan. Dat kan een genetisch defect zijn, of het gevolg kunnen zijn van dieet en leefstijlfactoren. Besef ook dat de WNT pathway pas getriggerd wordt als het uitgedaagd wordt te gaan functioneren. Een uitdaging die grond vindt in de dreiging voor vernietiging ( stressoren die afbraak versnellen) Gebrek aan dreiging, gebrek aan stressoren legt ook de WNT pathway plat. 

Zou het dan zo kunnen zijn dat het ‘binnen-zit-vermijd-de(ochtend)zon-leven, naast de ondermijning van de dopamine signaling ook de melatonine en de vitamine D productie en hun signaling ondermijnt? Bedenk dat melatonine en dopamine en vitamine D allen onder invloed van zonlicht geproduceerd worden. Wat betekent dat als ze geproduceerd zijn dat ze het systeem vertellen dat ze in het licht leven en verlicht zijn. Hetgeen weer betekent dat ze allemaal aan het systeem lichaam en haar geest vertellen dat het tijd is om op te staan, de rug te rechten, een maaltijd te gaan jagen/verzamelen, nieuwe vaardigheden te absorberen, vreugde te zoeken om het genot te kunnen ervaren van de toename van vaardigheden en de bevrediging te kunnen beleven als je gevonden hebt wat je ‘zocht’. Zoals ‘iets nieuws beheersen’ dat daarvoor nog buiten je gedragspallet viel, een maaltijd genuttigd te hebben of liefde rond het kampvuur hebt mogen delen. Wat dan weer de serotonine-melatonine/oxytocine/ANP/BNP productie en signaling initieert.

Het uitreiken naar het nieuwe (novelty seeking), op willen onderzoeken en doorbreken van (oude) structuren gerichte gedrag wordt gedragen door dopamine, cortisol, testosteron, vitamine D signaling met melatonine als chaperonne om vetzuren en eiwitten tegen oxidatie te beschermen en het immuun systeem te vertellen wat te doen. Het is waarom elke cel melatonine aanmaakt. Het is voorwaardelijk voor een sterke toename van de mitochondriale energie productie en het is voorwaardelijk om het cel membraan hoog in voltage te houden. Het is voorwaardelijk om een energetisch hoog geladen gehydrateerd alkalisch cel milieu te garanderen. Een milieu dat voorwaardelijk is voor schadeherstel en wondheling. Zelfs ook voorwaardelijk is voor psychische wondheling. Het is de zon die ‘locomotor-zoek-ga-vinden-gedrag’ faciliteert. Het nachtlicht prikkelt tegenovergesteld gedrag. Is het dan werkelijk zo dat het vinden van vrede, van innerlijke rust en stilte opgehangen is aan licht? Het zou zo maar kunnen.  

Dit locomotion dag, waak en trek erop uit gedragspallet en haar bescherming tegen oxidatie vindt grond in het pigment melanine. Met vooral de cellulaire productie van melatonine als beschermende tegenhanger. Melanine zit in vele receptoren verwerkt die daardoor hoog gevoelig zijn voor licht. Ze heten ‘opsins’. Melanopsin en neuropsin zijn slechts twee van dergelijke receptoren. Ze geven elk cel, elk weefsel ‘zicht’. Het zijn de ogen van het systeem lichaam.

Het is de zon die via de melanine prikkeling dit gedrag initieert. Het is mijn aanname dat het niet de zon is die een ziekmakende kankerverwekker is, maar dat het vermijden van de zon de ondermijnende boosdoener is. Het is het vermijden van de zon die het menselijk ras in bevriezing in haar duistere greep heeft en de moderne mens in een toestand van lusteloze apathie in ontbinding op de bank uit elkaar vallen laat.

Begint gezond zijn dan mogelijk in het oog en de huid? Na alles wat ik gelezen heb, is mijn antwoord Ja. Gezondheid begint met de blootstelling van oog en huid aan de zon. En dat begint met het ontvangen van het ochtendlicht. Het zittende binnen leven ontregelt daarmee direct de door de evolutie ‘ingebrande’ aan- en uitzettingen van het DNA die de stofwisselingsprocessen voeden en zo het circadiaanse ritme boetseren en (immunologisch) gedrag reguleren. Tegelijkertijd is deze aanname iets te kort door bocht geformuleerd. Gezondheid vindt weliswaar grond in de ontvangst van zonlicht in oog en huid, maar werkelijk gezond ‘Zijn’ wortelt in het vermogen elektromagnetische straling als voedingsbron te gebruiken om de metabole  processen te faciliteren. Zon, leven in een liefdevolle, erkennende en waarderende omgeving en de elektrische lading aanwezig in met name organische eiwitten en ( verzadigde) vetten schenken je dat. Dat betekent dat de creatie van een omgeving van ( innerlijk) licht, je gezondheid tilt naar een hogere dimensie. Het is de dimensie van gezond ‘Zijn’ dat letterlijk de manifestatie is van ‘bezond zijn’. Elke cel, elk weefsel, elk lichaam en haar psyche zoeken licht. Niet meer en niets minder. Het geeft grond aan een bio ritme en schenkt een fundament voor aanwas en groei en het vermogen tot weerbaarheid. Elk organisme inclusief Homo Sapiens Sapiens is een fotosynthetisch wezen en als zodanig verbonden met de kosmische straling.

Ook Homo Sapiens Sapiens is een kosmisch astraal wezen dat haar psychische en lichamelijk morfologie geschonken heeft gekregen van de kosmische straling waarvan de zon onderdeel is. Het ego van de met zichzelf ingenomen ‘Homo moderni consumando narcistico’ is zo ver van haar oorsprong weg gegroeid dat zij onwillig is te aanvaarden dat haar oorsprong de krachten van de kosmos zijn en dat de zon haar Heelmeester is. De ziel van Homo weet echter wel beter.

Het ego van Homo is echter zo eigenwijs en dogmatisch geworden dat hij aan haar ziel wil bewijzen dat zij ongelijk heeft. Het ego en haar dictaten drijft Homo naar binnen zijn huis in. Het is de ziel die langzaam wegkwijnt en dat, middels klachten en kwalen, aan het ego vertelt. Het ego luistert echter niet. Het creëert een onbewust en neurotisch en duister innerlijk conflict tussen het eigenwijze ego en de wijs die de ziel zingt. Het conflict creëert innerlijke splijting. Waar de cognitie en het denken los staan van voelen en emoties. Het ego is daar doof voor.

Licht, elektromagnetische velden, de breedtegraad waar iemand woont, de hoogte waar het individu zich bevindt, koude, hitte, beweging, voeding hebben allemaal hun eigen invloed op de aan- en uitschakelingen (expressie) van DNA/RNA structuren en de post-translationele processen die plaatsvinden na de aanmaak van de door de DNA/RNA expressie gevormde eiwitten. Dat zijn dan enzymen of bouwsteenstructuren.

Ze hebben daarmee allemaal hun eigen invloed op de stofwisseling, op  de energieproductie, op de celcyclus , op de apoptose (cel zelfdoding)  en op de autofagy ( zelf opeting) processen. Het totaal van die processen genereert gezondheid of ziekte.  Het laten ontstaan van ziekte is niet wat het universum en het leven dat daaruit voortkomt, als ‘verlangen’ heeft.  Leven wil leven doorgeven en niet ziekte. Dat brengt de consequentie met zich mee dat het leven zichzelf uitdagen moet zichzelf jong, fris fruitig en weerbaar te houden. En dat is energie afhankelijk. Als manifestatie van energie is leven zowel bron als de uitdrukking van energie. Gezondheid is van deze paradox de uitdrukking. Het verlies van energie is gelijk het verlies van tijd.  Waar het vermogen tijd te conserveren jeugdigheid en gezondheid schenkt, brengt verlies van tijd ziekte en ouderdom.

Als manifestatie van verlies van tijd is dat wat wij klachten kwalen en ziekte noemen is, voor de natuur, slechts de expressie van van laag energetische lading die een molecuul, een cel, een weefsel of het systeem lichaam bezit. Waar hoog energetisch geladenheid het vermogen schenkt structuren te waarborgen, schenkt lage geladenheid het verlies van structuur en daarmee in ontbinding uit elkaar vallen. Hetgeen betekent dat een cel , weefsel of lichaam tijd en daarmee leven verliest. Het is wat wij klacht, kwaal, ziekte en noemen.

In de natuur wordt dit kwetsbare lichaam zeer snel opgeruimd. Of ruimt het zichzelf op. Wat apoptose of autofagie processen zijn als resultaat van het onvermogen energie terug te winnen nodig voor schade herstel/wondheling. Bedenk dat alles dat verzwakt en kwetsbaar is, onmachtig is de cel- en weefsel structuren te handhaven. Als gevolg van verlies van membraan potentiaal / voltage gaan cellen/weefsels lekken. Ze worden opgeruimd. Het zijn de in het systeem aanwezige bacteriën, schimmels en het immuunsysteem die dat doen.

Elk wezen bestaat voor de meerderheid uit bacteriën en schimmels die het systeem ( dat wij als van onszelf ervaren) helpen bij verteringsprocessen. En indien nodig ons zelfs met genoegen opeten. Bacteriën, schimmels en virussen zijn hoogst waarschijnlijk door stressoren geprikkelde evolutionaire aanpassingen ontstaan uit de eerste voorlopercellen die ooit eens op aarde ontstaan zijn. Ze bevolkten in onvoorstelbaar grote koloniën de aarde. Koloniën die met en bij elkaar één groot biotoop en levend wezen met bewustzijn was (en nog is) Alle varianten van het leven op aarde is geprikkeld geweest hieruit voort te komen.

Het in het lichaam aanwezige immuunsysteem is van deze bacteriële en van virale oorsprong dat zich ooit eens als een ‘zelfstandig biotoop’, als een ‘parasitair symbiont’ in een ( zich vormend) lichaam genesteld heeft. Dit zeer egoïstische systeem heeft niet het beschermen van haar gastheer als doel, maar slechts het verlangen zelf lang en gelukkig te leven. Dit systeem is dus chronisch op zoek naar voeding. Dat systeem en haar chronische verlangen zichzelf te willen delen, moet gecontroleerd en reguleert worden, anders leeft het systeem lichaam niet lang. ( auto-immuun aanval) Het lichaam is dat wat het individu als het zelf en van zichzelf ervaart, is eigenlijk niet van dat individu. Het zijn alle bacteriën en het immuunsysteem die ( uit egoïstische redenen) dat toestaan te mogen zijn. Zolang het individu in staat is dat wat niet bacterie of immuun cel is heel en energetisch hoog geladen ( voltage) te houden en zich te voeden met de juiste voeding, zal die innerlijke biotoop van bacteriën en immuun cellen, die ‘parasitaire symbiont’, zich rustig en aan de ongeschreven regels houden. Het levert het Zelf en dat wat wij ervaren als onszelf , gezondheid op.

Bacteriën en immuun cellen kunnen leven van elektrische straling. Onder invloed van zonlicht in combinatie met de lichtgevoeligheid van aminozuren en de aanwezigheid van metalen in een watermilieu, is de elektromagnetische straling van de zon in combinatie met de elektrische lading en geleiding daarvan in een zout water milieu cellulair leven ontstaan. Dat vermogen om elektrische straling als energie bron, als voeding, te gebruiken om metabole processen te begeleiden, bezit elk cel hier op aarde. Inclusief onze eigen cellen. Niet alleen het mitochondrium bewijst dat. Elektromagnetische straling is een golf van stuiterende en roterende elektronen die in de vorm van fotonen energie verliezen. Het is wat licht is. Golven kunnen elkaar vernietigen of versterken. Dat laatste verschijnsel heet ‘Constructive Interference’

Het verschijnsel  ontstaat als gevolg van gelijke frequentie. Als manifestatie van de gelijke frequentie ontstaat vervloeiing met synchroniciteit als uitdrukking van de vervloeiing. Waarmee ‘constructive interference’ het verschijnsel van Eenheid , van Heelheid en daarmee van liefde is.  Als manifestatie van Eenheid is ‘constructive  interference’ een verschijnsel dat de amplitude ( de bewegingsuitslag) van de golf ( trilling ) doet verdubbelen. Gelijk geladen golven bezitten gelijke frequenties en gelijke energetische lading, die gemakkelijk met elkaar vervloeien. En aan kracht winnen. Als expressie van het ‘verlangen tot vervloeiing’, wordt het ook wel ‘the law of attraction’ genoemd.

Als manifestatie van gelijke evenwaardigheid versmelten gelijkgestemde zielen gemakkelijk, vanwege de vrede die ze in elkaar ervaren. Het is die vrede die hen in verlichting optilt. Het is die verlichting die hen en de eenheid ‘orgastisch’ oplaadt Het is deze orgastische lading die hen gezond Zijn schenkt.

Dat betekent dat het individu dat zich voedt met energetisch hoog geladen voedsel ( eiwit en vet ) die in ons aanwezig biotoop van bacteriën en immuun cellen rustig en onder controle houden kan. Het frappante is dat blootstelling aan zonlicht deel uitmaakt van het aanbieden van hoog energetisch geladen voeding.

Het antwoord is: “omdat in vet het meeste licht opgeslagen ligt.”

Kijk je naar de samenstelling van cel en weefsel structuren dan bestaat het geraamte voornamelijk uit gebonden koolstof, waterstof en stikstof. Zo her en der hangt er een zuurstof molecuul aan het geraamte en kunnen er aminozuren en ‘suikers’ en zelfs DNA uit dit geraamte geproduceerd worden. Het koolstof waterstof geraamte van vetten bezit vanwege de lengte van het geraamte en de hoge lading aan waterstoffen de hoogst energetische lading. Dat is op te vatten als de hoogste lading aan licht. De koolstof waterstof bindingen schenken de meeste elektromagnetische lading.

Als manifestatie van die elektromagnetische lading schenken vetten en ook de eiwitten elk lichaam een enorme energie voorraad. De overvloed aan schaarste in de natuur, in combinatie met de vele levensbedreigende stressoren dat het leven in de natuur met zich meebrengt, heeft de evolutie het gehele metabolisme opgehangen aan de vetten en eiwitten om de integriteit van cellen en weefsel te waarborgen ook in tijden van hoge stress en honger. Het zijn niet de koolhydraten die langdurige weerbaarheid tegen verval kunnen garanderen. Het zijn de vetten en eiwitten die dat vermogen schenken.

Koolhydraten met name de glucose en fructose worden om deze reden zelfs ingezet om er vetten van te maken. De natuur wil dat je in de eerste periode na de hongerfase als resultaat van droogte of de winter, zo snel mogelijk vet opslaat. Als uitdrukking van  ontwakening uit de winterslaap is de natuur in het voorjaar zwanger van de groeifactoren. Na de donkere dagen van de winterslaap is het tijd voor licht. Het voorjaar en het eerste deel van de zomer is de daarom de periode van aanwas, groei en geboorte van het nieuwe leven. Waar het in de herfst en de winter zich in bezinnende regressie terug trekt.

Om de aanwas, groei, voortplanting en geboorte te kunnen reguleren is het totaal van het metabolisme opgehangen geworden aan voor vetstructuren gevoelige receptoren. Dat geldt zowel voor de aan en uitschakelingen van het DNA als het activeren en deactiveren van eiwitten en enzymen. De activatie en de-activatie  worden allen gefinancierd door de vetstructuren van methyl- of acetyl-groepen. Waar op het DNA zich nog voor vetstructuren gevoelige nuclear receptors bevinden die de transcriptie begeleiden. Het zijn zink-finger houdende transcriptie factoren ( ze gebruiken zink als geleider van het signaal) die na prikkeling door een ligand stofwisselingpaden initiëren die betrekking hebben op de celcyclus, de differentiatie ( d.w.z. toewijzing van specifieke eigenschappen) de proliferatie ( aanwas van interne structuren en deling) en het totaal van stofwisselingsreacties af stemmen op de energievraag van de stressoren waaraan de cel blootstaat.

De nuclear superfamilie bestaat uit steroïd gevoelige receptoren ( cortisol, testosteron, progesteron, oestrogenen, aldosteron) , niet steroïde receptoren zoals schildklier hormoon receptoren ( TRα and β), de retinoïd receptoren ( RARα, β, and γ) en de peroxisome proliferator receptoren ( PPARα, β, and γ) en de vitamine D receptor ( VDR) De niet steroïde receptoren worden na aandokking van hun ligand gekoppeld aan de retinoide X receptoren ( RXR) . De ontstane heterodimer start dan het proces op. De derde groep van nuclear receptoren heten ‘orphan’ receptoren. Ze heten zo omdat het onbekend wat hun ligand is. Kortom de nuclear receptoren reageren op groeifactoren ( vetten en door vetten vrijgeven adipokinen) en op cytokinen van contraherende spieren ( myokinen) en die van het immuunsysteem. De nuclear receptoren reguleren het gehele metabolisme in de cel en daarmee bepalen zij ook de voltage van de cel. Het geheel van nuclear receptoren bepaalt zo mede het circadiaanse ritme van het systeem en het bepaalt ook of het organisme zich voortplanten (kan) mag.

Ook het mitochondrium haalt uit vet en eiwitten het meeste vermogen. Een vermogen dat bijvoorbeeld in gezet wordt om zgn. ‘supercomplexes’ te maken. Dat wil zeggen het vermenigvuldigen van de oxphos eiwitten binnen een mitochondrium. Wat de energie productie enorm doet toenemen. Mitochondria zijn hoog dynamische organellen die  met elkaar kunnen versmelten en zich weer kunnen afscheiden van elkaar. Het eerste proces is een fusie proces dat afhankelijk is van de eiwitten mfn1 en mfn2. Waar deze twee mfn(mitofusion) eiwitten zorgdragen voor het kunnen fuseren van membranen zorgt een ander bij de fusie betrokken eiwit , opa1 , voor de fusie van en het vouwen van het binnen membraan. De aanmaak van supercomplexes en de fusie processen schenken de cel een enorm energie productie organel. Dat de cel in staat stelt hoog adaptatief te zijn. Het fissie proces leidt enerzijds tot deling en daarmee tot vermenigvuldiging van mitochondria en anderzijds is het een manier om beschadigde of te oude mitochondria te verwijderen. Een correct fusie-fissie proces is cruciaal voor de levensvatbaarheid van de cel. Het losknippen van elkaar wordt begeleid door de eiwitten mitochondrial fission protein 1 (fis1) en dynamin-related protein 1 ( drp1). Een correct verlopend dynamiek van fusie en fissie houdt de cel hoog adaptatief, jong fris en fruitig. Ongeacht de leeftijd van het individu.

Het geheel van dit fusie en fissie proces is echter een meerlaags- en meerstapsproces waar activatoren en deactivatoren elkaar chronisch ‘bestrijden’ wie er aan de ‘touwtjes’ trekken mag. Waar het ene moment het gen geactiveerd wordt kan dat gen in een flits van een milliseconde weer uitgezet worden. Om vervolgens toch weer aan gezet te worden. Waarmee de aan en uitschakelingen van gen structuren door vele stressfactoren in combinatie met verzadigings-rust-vrede-signalen mee via de nuclear receptoren bepaald wordt. De Key-cofactor in dit proces is vooral PGC1-alpha. Het is een eiwit dat voorwaardelijk is voor de bio genese van mitochondria.

Het frappante is dat het niet de verzadiging-rust-vrede-signaling ( van insuline en IGF 1)  is die PGC1a activeert maar vooral de stress- ellende, honger ( in de cel), koude-hitte prikkels, toename calcium influx, toename zuurstof aanbod in de cel ( zuurstof is stress – het oxideert de cel) en beweging zowel kort intens als interval langdurig. En in het oog zijn het licht prikkels die de mitochondriale biomassa ( fusie – fissie) prikkelen. De RPE in het oog ondersteunt dit proces. Een zittend en consumerend binnen leven weg van de zon zet de synthese van mitochondriale bio massa onder druk.

Het mitochondrium maakt uit vet en eiwit enorm veel energie – lees licht  waar koolhydraten nauwelijks energie/licht vrijgeven. Besef dat het de mitochondriale capaciteit is die in samenspraak met de nuclear receptoren de gezondheid, haar voltage en daarmee haar celcyclus bepaalt. Besef ook dat die capaciteit opgehangen is aan he vermogen tot aanmaak van biomassa van mitochondriale eiwitten en de fusie-fissie processen. Processen die vooral geprikkeld worden door ellende, stress en de dreiging ‘vernietigd’ te worden. Het afwijzen van de ‘dood’ en kunnen pareren van de ‘duivel’ ( om het zo maar te verwoorden) schenkt de cel licht en leven.

New insights into the role of mitochondria in aging: mitochondrial dynamics and more Arnold Y. Seo, Anna-Maria Joseph et all. Journal of Cell Science 123, 2533-2542 © 2010. Published by The Company of Biologists Ltd doi:10.1242/jcs.070490

Role and Treatment of Mitochondrial DNA-Related Mitochondrial Dysfunction in Sporadic Neurodegenerative Diseases Russell H. Swerdlow – Article  in  Current Pharmaceutical Design · September 2011 DOI: 10.2174/138161211798072535 · Source: PubMed.

Mechanisms of Mitochondrial Malfunction in Alzheimer’s Disease: New Therapeutic Hope Ul Nabi, Andleeb Khan et all. Hindawi Oxidative Medicine and Cellular Longevity Volume 2022, Article ID 4759963, 28 pages https://doi.org/10.1155/2022/4759963  Accepted 16 April 2022; Published 14 May 2022

Mitochondrial dynamics in exercise physiology. Tomohiro Tanaka & Akiyuki Nishimura et all. Pflügers Archiv – European Journal of Physiology; https://doi.org/10.1007/s00424-019-02258-3

The Mitochondrial Fission Regulator DRP1 Controls Post-Transcriptional Regulation of TNF-α Fushan Gao Mack B. Reynolds et all. Front. Cell. Infect. Microbiol., 14 January 2021 Sec. Microbes and Innate Immunity Volume 10 – 2020 |https://doi.org/10.3389/fcimb.2020.593805 

Mitochondrial Fission Protein 1: Emerging Roles in Organellar Form and Function in Health and Disease. Ugochukwu Kelvin Ihenacho,  Kelsey A. Meacham. Front. Endocrinol., 25 March 2021 Sec. Cellular Endocrinology Volume 12 – 2021 | https://doi.org/10.3389/fendo.2021.660095

Mitochondriale energie bestaat uit de productie van ATP, water en UV licht, waarmee het mitochondrium de cel voedt met elektromagnetische lading en zo aan de cel haar voltage schenkt. Het is voltage dat de voeding der voedingen is voor elke cel. Het zijn dus elektronen en protonen die elke cel en mitochondrium wil extraheren uit de aangeleverde nutriënten.

Het zijn met name de vetten en eiwitten waarin verreweg de meest elektronen en protonen opgeslagen zitten. Het is waarom de natuur weerbaarheid en het vermogen tot zelfheling heeft opgehangen aan vetten en eiwitten. En koolhydraten als nood brandstof en het koolstofgeraamte deels als bouwsteen gebruikt. In de vetten en eiwitten zit verreweg het meest licht. Het zijn de vetten ook die in de vorm van fosfolipiden het hoofdbestanddeel van alle membranen. Het schenkt de cel het vermogen voltage vast te houden. Het schenkt de cel haar halfgeleider eigenschappen. Waarmee het de cel haar vermogen schenkt gevoelig te zijn voor informatie. ( Bewustzijn)

De natuur heeft de levensvatbaarheid en het kunnen waarborgen van de integriteit van structuren opgehangen aan vetten en eiwitten met een kleine rol weggelegd voor koolhydraten. Als manifestatie van het licht dat in de vetten en eiwitten zit, schenkt deze keuze elke cel, elk weefsel en lichaam het vermogen honger en stress langdurig te kunnen trotseren. Elke cel, elk weefsel of elk lichaam dat het vermogen heeft verloren om uit de vetten en eiwitten de elektronen en protonen te extraheren ( lees licht) zal in ontbinding uit één vallen.

Vanaf milliseconde één heeft elke cel op aarde blootgestaan aan zonlicht en is zij bloot gesteld geweest aan de meest zwavelgiftige en zure omstandigheden. Het zijn juist deze extreem hachelijke omstandigheden waarin cellulair leven zich ontwikkeld heeft. Cellulair leven dat van ‘bacteriële en virale aard’ was. Organismen die ( tot op de dag van vandaag) onder de meest extreme temperatuur en gif omstandigheden leven kunnen. Meervoudig cellulair leven is ontstaan als resultaat van het vermogen immer en altijd een metabole oplossing te vinden. Tot op heden bezit het DNA van elke cel die weerbaarheid en dat oplossende vermogen nog. Het waren vetstructuren en eiwitten die de eerste cellen vorm, richting en inhoud schonken. Het zijn die vet-eiwitstructuren die de eerste membranen en RNA strengen vormden. En aan de eerste cellen het vermogen gaven uit de zure en giftige omgeving elektronen en protonen/waterstoffen te extraheren. Het is waarom elke cel naar licht zoekt.

Vanaf het begin  hebben membranen proton pompen gehad. Die het interne milieu met elektronen voeden. Die weer grond gaven aan een alkalisch milieu waarin de Citroenzuur cyclisch zich kon ontwikkelen. Eiwitten waaronder ook enzymen vallen in een zuur milieu zeer snel uit elkaar. Het innerlijk van de cel moet dus niet zuur zijn om structuren te kunnen conserveren. Bedenk dat het oog een grote vetbol is waarin water opgesloten zit, een gat zit dat lens heet en dat aan de binnen achterwand zich een licht gevoelig membraan bevindt dat retina heet. Het water in dat oog MOET alkalisch zijn. Vetten en vet achtige moleculen zoals vitamine A, Arachidonzuur, fosfolipiden en DHA (visolie) reguleren het zicht en gewaarwording. Zouden koolhydraten de eigenschappen van het oog hebben kunnen leveren, dan was  het oog uit suikers en haar derivaten opgebouwd geweest. Dat is niet gebeurt. Cellulair leven hangt aan vetten en haar derivaten.

Elke cel bezit nog immer die protonpompen Ze heten ATP-Ases en zitten in vele membranen ingebouwd. Ze pompen protonen en elektronen in en uit het cel milieu. Ze schenken de cel een enorm vermogen tot weerbaarheid en vinden van metabole oplossingen voor stress en giftstoffen. Het is waarom vet en eiwitrijke voeding gezonder is.

Het mitochondrium maakt uit vet en eiwit enorm veel energie waar koolhydraten nauwelijks energie vrijgeven. Besef dat het de mitochondriale capaciteit is die in samenspraak met de nuclear receptoren de gezondheid, haar voltage en daarmee haar celcyclus bepaalt. Dat geldt ook voor de kwaliteit en lichtgevoeligheid van het oog. Ook in het oog bepaalt dit mitochondrium-nuclear receptor fenomeen de celcyclus. En daarmee de kwaliteit en het regeneratie vermogen van het oog. De mitochondriale capaciteit wordt vooral bepaald door het vermogen tot anti-oxidatie. Dat anti oxidatie vermogen (correcte redox koppel) geeft richting en kracht aan de fusie en fissie processen. Waarmee de voltage en de levensvatbaarheid van de cellen, ook in het oog, bepaald worden door het vermogen een correcte redox koppel te handhaven. Wat betekent dat een correcte redox koppel niet alleen het zien en de gewaarwording financiert , maar ook de prikkeling van de SCN beïnvloedt waarmee de redox koppel het circadiaanse ritme mee vorm geeft. 

Besef ook dat de bijnier steroïdogenese ( pregnololone, aldosteron, cortisol, DHEA, testosteron en de oestrogenen) direct afhankelijk is van correcte cellulaire ( membraan) voltage en van de mitochondriale capaciteit. Waarmee een correlatie zichtbaar is tussen de vetverwerking, lipide druppel vorming en de mitochondriale capaciteit met stress bestendigheid, immuun responses, vruchtbaarheid, en via DHEA tevens met de hersen ontwikkeling. 

Zou een dieet verandering de oorzaak kunnen zijn geweest van een toename van ( prefrontale) hersengroei. Een cortex die aan de mens de toename van besliskracht, en zelfbewustzijn schonk en nog schenkt. Welke rol spelen de bijnieren dan daarin? Het zijn immers de bijnieren die gedrag, de stress responses en deels de manlijke en vrouwelijk steroïden produceren. Ovaria en testis produceren het meest. De oermens is ooit gedwongen geweest haar dieet te veranderen van een plantrijk dieet naar een eiwit-vlees-visvet dieet. Een dieet dat vele groeifactoren stimuleerde waaronder EGF, FGF, IGF 1, IGF 2, NGF, TGF ß en VEGF. Bovendien prikkelt een eiwit vet rijk dieet mitochondriale aanwas en de fusie en fissie processen. Niet alleen in de bijnieren maar ook in de hersenen. Een verandering die  de oermens mogelijk het vermogen schonk om territoria te gaan verkennen en de grenzen van de territoria te gaan verleggen ( wegtrekken) . De toename van beweging vergroot, via de productie van myokinen, tevens de productie van BDNF. Toename van beweging, toename van eten van visvetten, schaaldieren en orgaan vlees stimuleerde bovendien de cellualire lipide druppel synthese. De oermens kreeg letterlijk meer energie en groeimogelijkheden in de schoot geworpen.

BDNF is een belangrijk lid van de neurotrofe factor familie. Ze is een eiwit dat wordt gesynthetiseerd in de hersenen en wijd verspreid is in het centrale zenuwstelsel (CZS), evenals het perifere zenuwstelsel. Het stimuleert de overleving, groei, differentiatie en ontwikkeling van neuronen en speelt een cruciale rol in de neurale structuur en functionele plasticiteit. ( flexibiliteit in denken en gedrag)  Een dieet verandering die ook de productie en de signaling ( toename synthese receptoren) van dopamine bevorderde. Waaronder de toename van D4 receptor. Een receptor die de besliskracht en wegtrekgedrag stimuleert. Gedrag dat de onderweg zijnde oermens chronisch confronteerde met meer en onverwachte stressoren. Wat prikkels zijn voor samenwerken ( socialisatie) en hersen aanwas. Zijn het dan deels de groei van de bijnieren geweest die dit gedrag financierde? Bijnieren die gedwongen werden te groeien en daar ook de mogelijkheden voor in de schoot geworpen hadden gekregen. 

Adrenarche, de postnatale stijging van DHEA en DHEAS, is uniek voor mensen en de Afrikaanse apen. Recent onderzoek heeft DHEA bij mensen in verband gebracht met de ontwikkeling van de linker dorsolaterale prefrontale cortex (LDPFC) tussen de leeftijd van 4-8 jaar en de rechter temporopariëtale junctie (rTPJ) van 7 tot 12 jaar. Gezien de associatie van de LDPFC met de overgang van 5 naar 8 jaar en de rTPJ met mentaal inzicht tijdens de kinderjaren, kan DHEA een belangrijke rol hebben gespeeld in de evolutie van de menselijke hersenen.

I
dopamine [see (108) for a review], effects that may involve the
Sigma-1R. DHEA, on th

Zou een dieet verandering de oorzaak kunnen zijn geweest van een toename van hersengroei. Zou die hersen groei mogeliojk  Adrenarche, de postnatale stijging van DHEA en DHEAS, is uniek voor mensen en de Afrikaanse apen. Recent onderzoek heeft DHEA bij mensen in verband gebracht met de ontwikkeling van de linker dorsolaterale prefrontale cortex (LDPFC) tussen de leeftijd van 4-8 jaar en de rechter temporopariëtale junctie (rTPJ) van 7 tot 12 jaar. Gezien de associatie van de LDPFC met de overgang van 5 naar 8 jaar en de rTPJ met mentaal inzicht tijdens de kinderjaren, kan DHEA een belangrijke rol hebben gespeeld in de evolutie van de menselijke hersenen.

Ik betoog dat het verhogen van het eiwitgehalte in het dieet gedurende de evolutie van de mens niet alleen de niveaus van DHEAS verhoogde, maar ook vleesconsumptie verbond met hersenontwikkeling tijdens de belangrijke overgang van 5 naar 8 jaar. Consumptie van dierlijk eiwit is in verband gebracht met IGF-1, dat betrokken is bij de ontwikkeling van de bijnierschorszone reticularis (ZR), de locatie van DHEAS-productie. Bij mensen en chimpansees komt de zona reticularis tevoorschijn op 3-4 jarige leeftijd, samen met het begin van DHEA/S-productie. Bij chimpansees valt dit samen met spenen en piek synaptogenese. Bij mensen is spenen voltooid rond 2 ½ jaar, terwijl synaptogenese piekt rond 5 jaar. Zo is bij chimpansees vroege corticale rijping gekoppeld aan de moeder en bij mensen kan het geassocieerd worden met verzorging na het spenen door anderen. Ik pleit voor verder onderzoek naar adrenarche bij de Afrikaanse apen als kritische vergelijking met mensen. Ik stel ook onderzoek voor in inheemse bevolkingsgroepen om de rol van voeding en energie in het timing van adrenarche en het begin van de kindertijd te bepalen.Adrenarche, de postnatale stijging in productie van androgenen door de bijnier, inclusief zowel dehydroepiandrosteron (DHEA) als de gesulfateerde vorm ervan (DHEAS), heeft steeds meer aandacht gekregen vanwege de rol ervan in de vroege kindertijd (1). Voorheen werd gedacht dat het betrokken was bij het initiëren van de puberteit (2), maar nu is het duidelijk dat de stijging van DHEAS een onafhankelijk evenement is (3). Voorheen werd gedacht dat dit uniek was voor mensen, maar het is nu bekend dat het gedeeld wordt met chimpansees (4), bonobo’s (5) en gorilla’s (6). Voorheen werd DHEAS beschouwd als een geslachtshormoon of een voorloper van geslachtshormonen (7), maar nu is bekend dat het werkt via verschillende niet-genomische mechanismen (8).Samen zijn DHEA en DHEAS het meest voorkomende hormoon in de menselijke bloedsomloop, waarbij DHEAS het meest overvloedig is van de twee (9). DHEA wordt over het algemeen beschouwd als de actieve vorm, maar DHEAS kan worden omgezet in DHEA binnen de cellen (7). Bovendien is DHEAS de vorm die wordt geproduceerd door de bijnier (10), waardoor het een marker is van de bijnierfunctie. In feite heeft DHEA een breed scala aan fysiologische effecten, waaronder het bevorderen van de immuunfunctie (11) en de endotheliale functie (12), evenals het veranderen van de hersenfunctie (13). Op het organismale niveau heeft DHEA gedocumenteerde effecten op de ontwikkeling van de hersenen (14-16), seksualiteit, stemming en cognitie (17), hart- en vaatziekten (18, 19), beroerte (20) en mortaliteit [(21, 22), maar zie (23)]. Meer recentelijk is DHEA in verband gebracht met follikelontwikkeling (24-26), waarbij sommige studies de invloed van DHEA op de mitochondriale functie impliceren..Zo roepen de huidige resultaten de vraag op wat evolutionair nieuw en adaptief is aan het hoge en toenemende niveau van circulerend DHEAS bij mensen bij het begin van de vroege kindertijd, rond 6-7 jaar. Ik stelde voor dat het belangrijkste effect (onder andere) van toenemend DHEAS het behoud van plasticiteit is in de zich ontwikkelende hersenen (36, 37), een punt dat later verder is uitgewerkt door anderen (38, 39). Recent onderzoek toont aan dat DHEA invloed heeft op de ontwikkeling van de hersenschors en de verbindingen tussen de hersenschors en het limbisch systeem bij kinderen (14-16, 40-43), wat sterk bewijs vormt voor dit argument. Hier breid ik mijn argument over de evolutionaire oorsprong van adrenarche bij mensen uit om zowel de sociale als de voedingscontext van de overgang van zuigeling naar jong kind als de overgang van de vroege kindertijd naar de midden kindertijd te omvatten. Meer specifiek stel ik voor dat de hogere niveaus van DHEA/S bij mensen ten opzichte van apen mogelijk het gevolg zijn van een toenemende vleesconsumptie naarmate het geslacht Homo opkwam (44). Belangrijk is dat consumptie van dierlijk eiwit verband houdt met verhoogde IGF-1 niveaus bij volwassenen (48, 49) en kinderen (50, 51) en muizen (19). Tegelijkertijd is IGF-1 in verband gebracht met de ontwikkeling van de zona reticularis (52), de laag van de bijnier die verantwoordelijk is voor de productie van DHEA. Ik hypotheceer dat een toename in vleesconsumptie gedurende de menselijke evolutie heeft bijgedragen aan een verhoogde productie van DHEA/S als onderdeel van de langdurige ontwikkeling van een energetisch kostbaar brein (53). Vanaf het geslacht Homo zou vleesconsumptie hebben geleid tot verhoogde IGF-1 en verhoogde niveaus van DHEA/S dan die bij Afrikaanse apen.

In de tweede sectie vergelijk ik het tijdstip van adrenarche bij mensen en de grote apen. Ik presenteer bewijs dat laat zien dat hoewel het zona reticularis begint te rijpen rond de leeftijd van 3-4 jaar bij zowel mensen (67) als chimpansees (68), de relatie met andere ontwikkelingsmijlpalen varieert tussen de twee soorten. Het belangrijkste is dat bij chimpansees het begin van het spenen en de piek van synaptogenese in de prefrontale cortex op 3-4 jaar (69) min of meer samenvallen met het verschijnen van de ZR. In vergelijking daarmee is het spenen bij mensen rond 2 ½ jaar voltooid (70, 71), terwijl de piek van synaptogenese rond 5 jaar is (72), jaren. Dus bij chimpansees is vroege corticale rijping gekoppeld aan spenen, terwijl het bij mensen nauwer verbonden is met de productie van DHEAS.

In de derde sectie combineer ik het tijdstip van DHEA’s impact op corticale dikte (14) met sociale en gedragsmatige kenmerken om een beeld te geven van de mogelijke rol van DHEAS in de evolutie van de kinderjaren van de mens. Het meest voor de hand liggend is dat de overgang van 5 naar 8 jaar naar de kindertijd, door White (73) aangeduid als de “leeftijd van rede en verantwoordelijkheid”, overeenkomt met de effecten van DHEA op LDLPC van 4 tot 8 jaar. Lancy en Grove (74) wijzen erop dat in veel samenlevingen kinderen voor deze leeftijd als niet in staat tot leren worden beschouwd, wat overeenkomt met het belang van LDLFC voor de ontwikkeling van het uitvoerend functioneren (75).

De impact van DHEA op de rTPJ tijdens de kindertijd en de gevolgen ervan voor mentaliseren is moeilijker te interpreteren. Hrdy (76) benadrukt het belang van kinderverzorging door meisjes als oefening voor hun eigen baby’s tijdens de evolutie van de mens. Mentaliseren is een belangrijk onderdeel van dergelijke vaardigheden (77, 78). Kinderopvang zou vermoedelijk minder belangrijk zijn geweest voor mannen, maar mentaliseren kan nuttig zijn geweest bij het leren van de vaardigheden van samenwerkende jacht. Bovendien kan mentaliseren gunstig zijn voor het ontwikkelen van begrip van zichzelf in relatie tot het andere geslacht (1, 80) voordat de puberteit seksueel dimorfe fysieke en gedragskenmerken overdrijft die tot misverstanden en spanningen tussen de seksen kunnen leiden. IGF-1 (Insuline-achtige groeifactor 1), zoals de naam al aangeeft,
is nauw verwant aan insuline. Net als insuline speelt IGF-1 een
rol bij de regulatie van glucose (92), en beide hormonen hebben
invloed op de mitochondriale functie, waarbij ze beschermen tegen oxidatieve schade
en tegelijkertijd de oxidatieve capaciteit bevorderen (93). IGF-1 is echter
het meest direct geassocieerd met eiwitmetabolisme, waaronder cel
proliferatie en differentiatie (72) evenals eiwitsynthese
(92). Op organismaal niveau is variatie in circulerende IGF-1 niveaus
gerelateerd aan verschillen in eiwitconsumptie gedurende
de levenscyclus, inclusief tijdens de kindertijd (59) en
volwassenheid (48, 49). In feite kan vroege eiwitconsumptie leiden
tot programmering van de IGF-1-as die zichtbaar wordt tijdens
adolescentie (95).
IGF-1 is bijzonder interessant omdat het een belangrijke rol speelt
bij de ontwikkeling van de bijnierschors, inclusief de zona
reticularis (52, 96). De zona reticularis ontwikkelt zich doordat primordiale
stamcellen die zich aan het oppervlak van de bijnierschors bevinden, zich verplaatsen
van de zona glomerulosa door de zona fasciculata naar hun
definitieve plaats in de zona reticularis (52, 96). IGF-1 is, gezien
zijn vermogen om apoptose te remmen (97), naar verluidt in staat om de
overleving van de migrerende cellen te bevorderen. DHEAS is ook voorgesteld als een voornamelijk steroïd
voorloper omdat het in de perifere doelweefsels wordt omgezet in testosteron
en / of oestrogeen (102). De belangrijkheid van perifere omzetting van DHEAS is echter het
meest duidelijk bij postmenopauzale vrouwen bij wie de ovariële steroïdproductie is gestopt. In
dit geval is DHEAS verantwoordelijk voor
100% van de oestrogenen en 70% van de circulerende androgenen (7). Bij
mannen en premenopauzale vrouwen kunnen gonadale bronnen van oestrogeen
en testosteron de bijdrage van perifere omzetting van DHEAS tot de geslachtshormonen verbergen.
Meer recentelijk zijn niet-genomische mechanismen van DHEA-actie
duidelijk aangetoond, waaronder acties via de
IGF-1, sigma 1, TrkA en GABA-receptoren, evenals de
DHEA specifieke GCPR (8, 103). Ik vermeld specifiek Sigma-
1, TrkAR en IGF1R vanwege hun rol in de hersenen. De
sigma-1R is een chaperonne die moleculen van het celmembraan naar het mitochondriale geassocieerde membraan (MAM) brengt
bij de kruising van de mitochondriën en het endoplasmatisch reticulum
(ER) (103). Sigma-1R is gerelateerd aan axonale begeleiding en
dendritische vertakking (104). De TrkA-receptor is belangrijk voor het overbrengen van het effect van zenuwgroeifactor (NGF) en is
gerelateerd aan neuronale differentiatie en overleving (105). Zoals
al eerder vermeld, is IGF-1R gerelateerd aan mitochondriale energie
productie in neuronen (106).Regardless of the specific receptors involved, DHEA/S has
demonstrable effects in the brain. DHEAS regulates the IGF-
1 system in the rat hypothalamus by down regulating IGF-
1 levels (107). DHEAS is also known to modulate the release
of neurotransmitters such as GABA, 5-HT, glutamate and
dopamine [see (108) for a review], effects that may involve the
Sigma-1R. DHEA, on the other hand, has also been shown to
modulate glucose and lactate uptake (109), glucose metabolism
(110) and increase mitochondrial energy production in the rat
brain (65, 66).

sigma 1 zit in ER en reguleert cal influxen en daarmee ook K en NA en daarmee de opwinding vd het memebraan en de voltage vd cel. Calcium is probably the ion that controls most neuronal
functions, both directly and indirectly. For example, calcium channels control the flux of calcium from extracellular
to intracellular compartments, and this may regulate neurotransmitter release at the synaptic level. Calcium can
also act as a second messenger to trigger specific intracellular signaling pathways. Overall, whereas Na+ and K+
channels are involved in processes requiring fast transduction signal, calcium plays a role in both fast synaptic
transmission and slow changes in neuronal function
through its action on intracellular signaling pathways
[16,17]

Desalniettemin heeft de DHEAS-gerelateerde invloed op neurotransmitterproductie en -afgifte belangrijke implicaties voor patronen van neuronale activiteit en hersenontwikkeling. DHEA-toediening bij volwassenen remt de connectiviteit tussen de amygdala, de hippocampus en de insula (13) -gebieden die verbonden zijn door glutamaterge en dopaminerge routes. Bovendien is individuele variatie in DHEA vanaf de leeftijd van 4-23 jaar gekoppeld aan verschillen in de connectiviteit van de amygdala met zowel de anterior cingulaire cortex als de visuele cortex (14, 16). Dergelijke verschillen in connectiviteit kunnen het gevolg zijn van toenemende niveaus van DHEA op neurotransmitterafgifte en de daaropvolgende productie en onderhoud van synaptische verbindingen.

Samenvattend suggereren bevindingen over DHEA en de Sigma-1R, TrkAR en IGF-1Rs in neuronen dat DHEA/S mogelijk verbonden is met een niet-genomisch metabool pad dat eiwitinname en hersenontwikkeling bij mensen verbindt, als volgt. Een verhoogde eiwitinname zou leiden tot een verhoogde IGF-1-productie door de lever. Verhoogd IGF-1 zou direct de mitochondriale energieproductie binnen hersenneuronen vergroten. Tegelijkertijd zou verhoogde niveaus van IGF-1 tijdens de ontwikkeling de groei van de reticulaire zona van de bijnieren bevorderen en daarmee de productie van DHEA/S. DHEA/S zou op de hersenen werken om de mitochondriale energieproductie te versterken (65, 66), terwijl het neuronen beschermt tegen gerelateerde mitochondriale productie van zuurstofvrije radicalen en apoptose (64), met als eindresultaat een toename van neurotransmitterafgifte. Zie Figuur 1 voor een diagrammatische weergave van hoe vleesconsumptie een rol zou kunnen spelen bij neurotransmitterafgifte via de sigma-1 receptor.

Elke cel schommelt grofweg tussen twee toestanden van ‘Zijn’. Een katabole en een anabole toestand van ‘Zijn’. Ze hangen sterk aan het dag en nacht ritme en de energiestatus van de cel. Het zijn toestanden van energetisch ‘Zijn’ die ik, op basis van mijn kennis en denkwijze, koppel aan de energiestatus van de cel. Waarmee het gekoppelt is aan licht en haar trillingsfrequntie variaties. Cellen zijn in staat die frequenties waar te nemen. Waarmee elke cel het vermogen bezit de aanwezigheid van energie ( licht) te detecteren. Energie frequenties die in de cel ook getecteerd wordt in de glucose, lipiden en ATP en de daaruit voortkomende energie rijke moleculen.

In het algmeen zullen groeifactoren en een met energie verzadigde cel aanzetten tot aanwas van en herstel van structuren. ( Anabool) Waar de insuline routing één van de anabole paden is de WNT pathway een andere anabool metabool pad.

De Wnt-signaleringspaden spelen een belangrijke rol bij het reguleren van de celdeling ( celproliferatie), zelfvernieuwing, activatie van stamcellen en het toewijzen van bepaalde functies( celpolarisatie en differentiatie).  De Wnt-signaleringsroute bestaat voornamelijk uit drie signaaltransductiepaden: het canonieke Wnt-pad, het niet-canonieke planaire cel-polariteit (PCP) pad en het niet-canonieke Wnt/calcium-pad. Canoniek betekent de oorsprong betreffende. De canonieke WNT signaling is een hoog geconserveerd signaal route die bij alle dieren hetzelfde georganiseerd is. Wat verwijst naar het archetypische van deze signaal route. 

De drie categorieën zijn gebaseerd op de aanwezigheid van het eiwit bèta-catenine (β-catenine) in het canonieke pad. in het canonieke pad is de WNT signaling pas actief als beta-catenine gestabiliseerd is. De andere twee paden werken onafhankelijk van beta catenin. Wat er op wijst het het evolutionaire aanpassingen zijn.

De centrale functie van WNT-signalering bij het controleren van embryonale ontwikkeling ( celdeling, celfunctie toewijzing, cel polariteit ) waar de WNT in het volwassen lichaam de afbraak en aanwas van cellen/weefsels/lichaam in evenwicht houdt. Van primitieve meercelligen tot mensen zijn de elementen van het WNT-signaleringspad doorheen de evolutie gekopieerd geworden. Waardoor de WNT signaling uniform is. De WNT signaling is tot stand gekomen onder de invloed van licht/duisternis cycli, honger/starvation en (over) voeding en temperatuur schommelingen. Het zijn deze invloeden die de cel/weefsel/lichaam homeostase reguleren. Chronische overbelichting, chronische overvoeding, en het ontbreken van temperatuur schommelingen doet deze WNT signaling ontsporen. Wat de kans op ongecontroleerde deling en incorrecte cel functies vergroot. Het dynamische evenwicht hoort een schommleing te zijn tussen vasten en voeden, tussen jezelf opeten (autofagie)  en jezelf vernieuwen, tussen beschadigd raken en jezelf helen etc. Het is WNT signaling die deze schommelingen begeleid. Het is de moderne zittende consumerende binnenhang leefstijl die de WNT signaling onder stress zet. En tot stoornissen in de pathway leiden.

Dat de WNT signaling deels onder onvloed staat van het circadiaanse ritme en de nuclear receptors zegt o.a dit artikel.

Circadian rhythms, Wnt/beta-catenin pathway and PPAR alpha/gamma profiles in diseases with primary or secondary cardiac dysfunction Yves Lecarpentier , Victor Claes , Guillaume Duthoit , Jean-Louis Hébert 

“Circadiane klokmechanismen zijn verre van in evenwicht zijnde open communicerende  structuren. ( Niets staat vast of is vastgeroest wil dat zeggen) Peroxisoomproliferator-geactiveerde receptoren (PPAR alfa, beta/delta en gamma ze reguleren suiker en vet metabolisme) spelen een belangrijke rol in metabole regulerende processen, met name in de hartspier. Er zijn verbanden vastgesteld tussen circadiane ritmes (CR’s) en PPAR’s. Mammalian CR’s omvatten ten minste twee kritieke transcriptiefactoren, CLOCK en BMAL1 (Gekakis et al., 1998; Hogenesch et al., 1998). PPAR gamma speelt een belangrijke rol in zowel glucose- als lipidenmetabolisme en vertoont circadiane eigenschappen die de interactie tussen metabolisme en CR’s coördineren. PPAR gamma is een belangrijk onderdeel van de vasculaire klok. ( bloedvaten klok ritme) Vasculaire PPAR gamma is een perifere regulator van cardiovasculaire ritmes die circadiane variaties in bloeddruk en hartslag reguleert via BMAL1. We hebben ons overzicht gericht op ziekten met afwijkingen in CR’s en met primaire of secundaire hartfunctiestoornissen. Bovendien vertoonden deze ziekten veranderingen in het Wnt/bèta-cateninepad en PPAR’s, volgens twee tegengestelde profielen. Profiel 1/ziektebeeld werd als volgt gedefinieerd: inactivering van het Wnt/bèta-cateninepad met verhoogde expressie van PPAR gamma. Profiel 2/ziektebeeld werd als volgt gedefinieerd: activatie van het Wnt/bèta-cateninepad met verminderde expressie van PPAR gamma. Een typische ziekte met profiel 1 is arrhythmogene rechterventriculaire cardiomyopathie, een genetische hartziekte die mutaties van de desmosomale eiwitten vertoont en voornamelijk wordt gekenmerkt door ophoping van vetzuren in volwassen cardiomyocyten, voornamelijk in de rechterventrikel. Het verband tussen PPAR gamma-disfunctie en genetische mutaties van desmosomale eiwitten vindt plaats via inactivering van het Wnt/bèta-cateninepad met oscillerende eigenschappen. Een typische ziekte met profiel 2 is type 2 diabetes, met activering van het Wnt/bèta-cateninepad en verminderde expressie van PPAR gamma. CR’s afwijkingen komen voor in talrijke pathologieën zoals hart- en vaatziekten, sympathische/parasympathische disfunctie, hypertensie, diabetes, neurodegeneratieve ziekten en kanker, die vaak nauw met elkaar verbonden zijn”.

De Wnt-liganden zijn een familie van 19 uitgescheiden glycoproteïnen die hun signaaleffecten overbrengen via binding aan Frizzled-receptoren en LRP5/6-coreceptoren en het signaal overdragen door middel van bèta-catenine in het canonieke pad ( oorsprong, archetype pad) of door middel van een reeks andere eiwitten in het niet-canonieke pad. Het niet canonieke pad zijn stofwisselingpaden die afwijkend ( een aanpassing ) zijn van het oorspronkelijke pad. Het maakt de cel hoog adaptief. Zie figuur 1.

Veel van de individuele componenten van zowel de canonieke als de niet-canonieke Wnt-signalering hebben aanvullende en sturende en controlerende functies die allen betrekking hebben op de celcyclus, en de specifieke taken van cellen in weefsels onder bepaalde omstandigheden.  De WNT signaalroutes zijn als het ware de ‘poortwachters’ van processen. Ontsporing van WNT siganiling leidt tot ongecontroleerde deling, het onvermogen apoptose uit te voeren en migratie van cellen.

Deze interactie tussen Wnt-signalering,en met de nuclear receptoren en andere routes geeft Wnt-signalering een vitale rol in veel cellulaire en orgaanprocessen. Verstoring van dit systeem is in verband gebracht met veel ziekten die een breed scala aan orgaansystemen aantasten, waaronder kanker en embryologische afwijkingen, en kan zelfs embryonale dood veroorzaken. 

In humans, sexual differentiation of the external genitalia is established at 7–12 weeks post conception (wpc).
During this period, maintaining the appropriate intrauterine hormone environment is critical. In contrast to
other species, this regulation extends to the human fetal adrenal cortex, as evidenced by the virilization that
is associated with various forms of congenital adrenal hyperplasia. The mechanism underlying these clinical
findings has remained elusive. Here we show that the human fetal adrenal cortex synthesized cortisol much
earlier than previously documented, an effect associated with transient expression of the orphan nuclear
receptor nerve growth factor IB-like (NGFI-B) and its regulatory target, the steroidogenic enzyme type 2
3b-hydroxysteroid dehydrogenase (HSD3B2). This cortisol biosynthesis was maximal at 8–9 wpc under the
regulation of ACTH. Negative feedback was apparent at the anterior pituitary corticotrophs. ACTH also
stimulated the adrenal gland to secrete androstenedione and testosterone. In concert, these data promote a
distinctive mechanism for normal human development whereby cortisol production, determined by transient
NGFI-B and HSD3B2 expression, provides feedback at the anterior pituitary to modulate androgen
biosynthesis and safeguard normal female sexual differentiation.

 lipid droplets en hun functies over mito functies en fuysie fissie en da tkoppelen aan ziekte als resultaat van energie onder of overvraag. over ROS en de TCA cyclus die glutayl cyslus levert . en beta oxidatie kort glycolyse plus pyrol pathwaf HFCS  om aan te geven dat dat je kwestbaar maakt voor overbelichtiing. ook in het oog. en dat mt functies dus ook de hoeveelheid melatonine bepaalt denk aan PPARS en nuclear receptors en peroxisoom en NLRP3 inlfammasoom  The assembly of lipid droplets and their roles in challenged cell  Lipid droplets in cellular stress responses
Cells constantly sense and respond to external stresses. Cellular
adaptations to stress are often manifested in metabolic remodeling,
and one of the most universally observed adaptations is the
increased production of lipid droplets. Recent studies are revealing
why: Droplets serve a multi-faceted role as nutrient reservoirs, as
cytoplasmic chaperones for toxic proteins and lipids, and as signaling platforms for immune response pathways. Not surprisingly,
cancer cells have recently been observed to take advantage of the
many benefits droplets provide, implicating droplet homeostasis in
cancer onset and progression. In this section, we dissect the many

verderop in artikel Lipid droplets as nutrient reservoirs
As a major organelle for energy storage, droplets are closely linked
to the metabolic adaptations that cells initiate when responding to
changes in nutrient availability. In fact, their role as nutrient reservoirs may represent the most ancient function of droplets, as even
simple eukaryotes such as budding yeast use droplets to survive in
nutrient-poor environments. This is exemplified by the observation
that yeast grown in nutrient-rich media exhibit high phospholipid
production and rapid cell growth, and correspondingly low levels of
neutral lipids and droplets (Fig 2A; Radulovic et al, 2013; Markgraf
et al, 2014). As nutrients such as amino acids and sugars become
exhausted, yeast sense this imminent starvation and decrease their
phospholipid production, shunting precursor lipids such as sterols
and DAG into the synthesis of TAG and sterol esters at the ER,
which are ultimately packaged into droplets that bud from this organelle. This transition phase is defined as the diauxic shift, the phase
of growth where yeast shift from fermentation to respiration, and
corresponds to a burst of LD biogenesis that will promote cell
survival in the ongoing nutrient-poor environment (Wang et al,
2014; Barbosa et al, 2015). Consistent with this, droplet-deficient
yeast are less capable of long-term growth in nutrient-deficient
media (Seo et al, 2017).
Lipid droplets and neutral lipids in “sensing” and responding
to starvation
How is nutritional stress sensed, and the decision to create droplets
made by cells? Emerging evidence suggests that droplets and the
precursor lipids used to make TAG play key roles in both sensing and
responding to nu

dit artiekl ook

Fatty Acid Trafficking in Starved Cells: Regulation by Lipid Droplet Lipolysis, Autophagy, and Mitochondrial Fusion

zie ook Lipid Droplets in Cancer: Guardians of Fat in a
StressfulWorld 

en deze

Metabolic implications of organelle–mitochondria communication

deze ook

Lipid Droplets in Aging: Insights from the Cellular Perspective

en deze

Lipid Droplets as Regulators of Metabolism and Immunity

Vetten en oliën zijn de meest energierijke voedingsstoffen in levende organismen. De koolwaterstofketens van biologische vetten zijn niet oplosbaar in water. Elke organisme, inclusief de cel zelf, kan pas een individuele afgescheiden Entiteit zijn als het zich in onderscheiding van het geheel middels een membraan of een huid afzondert van het geheel. De eerste cellen moeten daarom in een watermilieu ontstaan zijn en zich langzaam georganiseerd hebben als een meer complexe Entiteit. Cellen bestaan inmiddels uit een wirwar van draadjes en organellen met elk hun eigen functie en met elkaar de cel haar levensvatbaarheid en haar individualiteit schenken. Voorwaardelijk voor het behoud van hun individuele intergriteit is dat cellen en de weefsels die zij vormen zich in een hoog energetisch geladen waterrijk milieu bevinden. Een tweede voorwaardelijkheid is dat de vet-aminozuur combinaties die, als het ware het ‘skelet’ vormen, van zichzelf ook goed gehydrateerd zijn. Skelet op te vatten als een samenstelling van vet-eiwit structuren die aan de cel haar morfologie en haar functies schenken. De hydrofobe eigenschappen van het skelet staan garant voor het kunnen waarborgen van het skelet en daarmee de lavensvatbaarheid garanderen. Het is het water en de hydratie status van het ‘skelet’ die de cel morfologie en de levensvatbaarheid waarborgt.

Water is de oplosser der oplossers. Alles verdwijnt, vervliegt, in water. Filosofisch kan je dan zeggen dat de dreiging ‘in oplossing te verdwijnen’ de cel dwingt zichzelf als eenheid heel te houden. Als het ware is de dreiging met de dood, de dreiging in ontbinding uit één te vallen, de leven schenkende factor voor cellen. Naast water is ook zuurstof een doodsdreiging. Waarmee de paradox van het leven zichtbaar wordt; de dood en het leven zijn spiegelende fenomenen die elkaar leven en daarmee energie ( licht) schenken en tegelijkertijd die energie onttrekken en zo de duisternis van de dood schenken. Waar structuur ( materie) en verlies van structuur ( vervlieging) een innige relatie hebben waarvan cellulair leven, haar evolutie en devgroei naar hogere dimensies van leven ( ‘Zijn”)  de manifestatie is.  Het is het elektrisch geladen water en de hydratie status van het ‘skelet’ en de oxidatie dreiging van zuurstof die de cel dwingt ( en ooit gedwongen heeft) vermogens van afweer en weerbaarheid en onbegrensde vermogens tot vinden van oplossingen om de vervlieging en de dood te pareren. De dood af wijzen is het vermogen om structuren onder ‘alle’ omstandigheden te waarborgen. Dat is ophangen geworden aan vet en aminozuren. AAls manifestatie van he vermogen elektromagnetische ladeing te kunne conseren en hun licht( straling) gevoeligheid in combinatie met hun ‘angst voor het water'( hydrofoob zijn) schenkt de cel niet alleen haar vermogens zich in onderscheidng van het geheel een inidividu te zijn maar garandeert dat ook vanweg haar vermogens energie vast te houden en daarmee haar structuur te behouden.  ndien Het vergt een enorme hoeveelheid energie om de dood af teOm die dreiging tot vernietiDe dreiging van vernietiging schenkt het vermogen tot zelfredzaamheid, 

  die de inter en scheiden spontaan van het waterige cytoplasma om afzonderlijke fasen te vormen. Hoewel de lage volumes die gepaard gaan met vrijwel waterloze opslag een groot voordeel zijn, brengen ze ook kosten met zich mee, omdat de meeste biochemische mechanismen die in levende cellen werken geëvolueerd zijn om te functioneren in een waterige omgeving en niet gemakkelijk toepasbaar zijn op hydrofobe moleculen. De generatie en gecontroleerde onderhoud van celcompartimenten die vet opslaan zijn echter van centraal belang voor veel celbiologische processen en essentieel voor de algehele metabolische gezondheid.

Beweging, hitte en koude prikkels, de juiste voeding op het juiste moment eten en licht/duisternis cycli reguleren de controle over de activiteiten en de proliferatie ( vermenigvuldiging) van het immuunsysteem. Het is waarom leven uit fase met je circadiaans ritme klachten, kwalen en ( auto) immuunreacties uitlokt.

De lichtgevoeligheid van eiwitten vindt grond in de aromatische structuren van aminozuren van bv methionine, phenyllalaline, tryptofaan en tyrosine. Aromatische aminozuren bezitten een benzeen-ring of een porfyrine ring die gevoelig zijn voor (UV) licht. De benzeenring is een vlakke ring van zes koolstoffen. Waar door heen en weer springende vrije elektronen, constant dubbele bindingen zich over de koolstoffen verplaatsen.  De porfyrine ring is een molecuul dat uit vier pyroolringen met dansende elektronen bestaat. Pyrool is een wijnrood pigment.  Belichting doet de dans van de elektronen toenemen met een hogere elektrische lading als gevolg. Porfyrine ringen zijn tevens de basis structuur voor de vorming van heem. Heem is het ijzer-zwavel molecuul in rode bloedcellen en in de cytochromen van de eiwitten van de mitochondriale elektronen transport keten.

Een bijzondere aromatische structuur zijn de zgn. polycyclische aromatische koolwaterstoffen. (PAKS) Het zijn gekoppelde aromatische ringen van b.v. benzeenringen. De PAKS schenken aan het universum een energieplatform waar kwantumfluctuaties aan het universum haar licht en ziel schenkt. Wat terug te vinden is in kosmische straling hier op aarde.

De aromatische aminozuren zijn allemaal betrokken bij stofwisselingspaden die betrokken zijn bij slaap-waakcycli, emoties, humeur, gemoed en immuun/allergie/walging reacties. De aromatische aminozuren tryptofaan, tyrosine, phenylalanine, histidine bezitten een lichtgevoelige benzeen ring structuur dat in staat is fotonen te vangen/absorberen. Met het gevolg dat de elektronen, van de in de ring aanwezige structuur, hoger elektrisch geladen worden. Dat heet geëxciteerd worden. Kortom belichting erecteert ze en brengt ze in opwinding. Met een toename aan elektrisch lading en stroming als gevolg.

Het zijn deze aromatische aminozuren die in alle eiwitten ingebouwd worden. Waardoor alle eiwitten in staat zijn zich energetisch op te laden door (zon)licht of straling. Te hoge irritatie van verkeerde frequenties heeft een omgekeerd effect. Het onttrekt lading met ontbinding van de structuur al resultaat van het te sterke energie verlies. Het zijn niet alleen de enzymen die deze aminozuren bezitten , maar ook ion kanalen en membraan receptoren. Een cel in verkerend in de juiste trillingsfrequentie ( juiste omgeving) zal in staat zijn haar energie, haar voltage, te waarborgen. Verkeerde trillingsfrequenties doet voltage verliezen, met ontbinding en vernietiging als gevolg.